Sabril – leki antypadaczkowe cz.2

BEZ WZGLĘDU NA TREŚĆ I OPINIE ZAŁĄCZONE W TYM TEKŚCIE, DECYZJE DOTYCZĄCE WYBORU LEKU PODEJMUJE ZAWSZE LEKARZ PROWADZĄCY I RODZIC DZIECKA. INFORMACJA TUTAJ ZAWARTA JEST JEDYNIE ZBIOREM DANYCH WSPOMAGAJĄCYCH WIEDZĘ RODZICÓW

Sabril
Vigabatrinum

Działanie:
Lek przeciwpadaczkowy, analog kwasu
ý-aminomasłowego, wybiórczy, nieodwracalny inhibitor aminotransferazy kwasu ý-aminomasłowego (GABA-T). Zwiększa stężenie GABA w OUN.
Po podaniu p.o. wchłania się dobrze i szybko, pokarm nie wpływa na wchłanianie leku. Nie wiąże się z białkami osocza. Nie jest metabolizowana w organizmie, wydala się w postaci niezmienionej, przede wszystkim przez nerki (50-70%). t1/2 wigabatryny wynosi ok. 6 h, wydłuża się u chorych z niewydolnością nerek i w podeszłym wieku. Stężenie leku w surowicy krwi nie koreluje z efektem klinicznym, ponieważ czas działania wigabatryny zależy od szybkości resyntezy GABA-T.

Wskazania:
Napady padaczkowe niepoddające się leczeniu innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Monoterapia napadów padaczkowych u niemowląt (zespół Westa – zespół napadów zgięciowych).

Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Ostrożnie stosować u chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek, z istniejącymi lub stwierdzanymi w wywiadzie objawami psychotycznymi i(lub) zaburzeniami zachowania. Wigabatrynę należy stosować po wykonaniu badania pola widzenia; badanie należy powtarzać regularnie w trakcie leczenia; w razie wystąpienia zaburzeń wzroku rozważyć odstawienie leku. Nagłe przerwanie leczenia może spowodować wystąpienie napadu drgawek. W przypadku konieczności zakończenia leczenia wigabatrynę należy odstawiać stopniowo, zmniejszając dawki w ciągu 2-4 tyg. Stosować ostrożnie u osób z upośledzoną czynnością nerek i chorych w podeszłym wieku.
Nie należy stosować leku u pacjętów z fobią lub natręctwami, przewlekłymi psychozami, u chorych z ostrym zatruciem alkoholowym, środkami nasennymi, przeciwbólowymi, przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami i solami litu.

Interakcje:
Wigabatryna nie podlega przemianom metabolicznym, nie wiąże się z białkami i nie indukuje cytochromu P-450 ani enzymów biorących udział w metabolizmie leków; podczas równoległego stosowania z innymi lekami ryzyko wystąpienia interakcji jest niewielkie. Wigabatryna zmniejsza o 20% stężenie fenytoiny we krwi. Nie stwierdzono interakcji z karbamazepiną, fenobarbitalem lub walproinianem sodu.

Działanie niepożądane:
Najczęściej: zmęczenie i senność, u dzieci pobudzenie. Nerwowość, drażliwość, zawroty i bóle głowy, oczopląs, ataksja, drżenie, parestezje, zaburzenia koncentracji. Rzadziej: splątanie, zaburzenia pamięci i zaburzenia widzenia (np. podwójne widzenie). Bardzo rzadko: ubytki pola widzenia lub zaburzenia ze strony siatkówki (np. obwodowy zanik siatkówki), zapalenie lub zanik nerwu wzrokowego. U niektórych chorych, zwłaszcza z napadami mioklonicznymi, może zwiększyć się częstość napadów padaczkowych. Opisywane były również zaburzenia psychiczne – pobudzenie, agresja, depresja, zaburzenia myślenia, reakcje paranoidalne, bardzo rzadko objawy hipomaniakalne i maniakalne. Reakcje te występowały u chorych z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie, lub bez i na ogół przemijały po zmniejszeniu dawki leku lub stopniowym odstawieniu leku. Rzadko wkrótce po rozpoczęciu leczenia występowały objawy znacznego uspokojenia, otępienia lub splątania, które ustępowały całkowicie po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku. Inne działania niepożądane: zwiększenie masy ciała, obrzęki, łagodne zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, utrata włosów. Bardzo rzadkie reakcje alergiczne (pokrzywka, osutka). Ponadto może wystąpić zmniejszenie hematokrytu i stężenia hemoglobiny. W przypadku przedawkowania leczenie objawowe i podtrzymujące.

Uwagi:
Należy rozważyć, czy prowadzenie pojazdów i obsługiwanie urządzeń mechanicznych w ruchu jest wskazane podczas leczenia wigabatryną.

Wytwórca:
Proszek do sporządzenia roztworu doustnego
Marion Merrell Ltd.
Broadwater Park
Denham, Uxibridge
Middlesex UB9 5HP, Wielka Brytania