“Czy sun-l-theanina może być podawana z fluoksetyną?” czyli jak poradzić sobie z agresją, depresją i pobudzeniem u osób z ZD i autyzmem cz.2 zachowanie
marzec 3, 2015 by Jarek
Kategoria: Wiedza o Zespole Downa
Zanim zaczniemy “walczyć” diagnozujemy zachowanie dziecka. Może to trywialna niechęć, może strach, a może po prostu alergia na coś powoduje włączenie się problemów?
“DIAGNOZA: CO POWODUJE PROBLEMY W TRAKCIE DNIA? CO JEST PRZYCZYNĄ ZABURZENIA STABILNOŚCI ZACHOWANIA?
Nie jest to łatwe, gdyż nam wydaje się, że jest to zazwyczaj bez powodu, ale skupmy się i znajdźmy ten wspólny mechanizm, który towarzyszy takiemu zachowaniu. Co jest zapłonem dla tej reakcji?”
No to diagnozujemy zachowanie:
1.Czy stan pobudzenia, biegania, nerwowości powoduje coś, co przeszkadza w “życiu” dziecka? Np. kot sąsiadów, który je stresuje.
2.Czy problem pojawia się w trakcie dyskusji z dzieckiem na temat jego zachowania, planowania wydarzeń? Tutaj zawsze należy postawić sobie pytanie: czy moje dziecko musi mieć plan zajęć dzienny/tygodniowy? Czy ono to układa w całość, czy to dla dziecka jest ważne? Bo może się okazać, że nie przejechaliśmy obok ulubionego sklepu i jest to powód do zmiany zachowania.
3.Czy nie jest tak, że zachowanie zmienia się w wyniku czynnika zewnętrznego, niezależnego? Pogoda, alergia na coś, alergia na lek, alergia na jedzenie.
4.Czy dziecko buntuje się, bo nie jest emocjonalnie wsparte w swoim działaniu? Może mu się po prostu nie chce się czegoś robić, a my zmuszamy “nieodpowiednio” go do pracy? Pamiętajmy, że nie można dziecka traktować jak dorosłego i dorosłego jak dziecko. Nasze dzieci stają się nastolatkami a potem dorosłymi. Musimy adaptować nasze zachowanie do ich wieku.
5.Motywacja. Dziecko się buntuje bo nie jest motywowane do działania. Skrajne, ale prawdziwe tak może być.
6.Czy powodem jest brak zrozumienia tego co, ma nam do powiedzenia nasze dziecko? Wydaje nam się często, że je rozumiemy, a ono się rozwija i zmienia swoje “myślenie”. Może to skomplikować zrozumienie. Często dzieci z ZD, czy z autyzmem nie “wytwarzają” komunikacji. Nie umieją jej zainicjować. Może to być powód do frustracji.
7.Dziecko jest niepewne samego siebie. Jest zmęczone, ma wahania nastrojów. Niepewność tego typu powoduje frustrację, inicjuje reakcję, niekoniecznie pozytywną.
To są tylko przykłady, o czym rodzic może myśleć i dlaczego. Każdy z nas musi obserwować dziecko, uchwycić moment, gdzie proces jest inicjowany. Analiza tego zdarzenia jest kluczowa dla dalszego postępowania.