Czy Trisomię 21 chromosomu można skorygować? cz.2

Wczoraj napisałem, że wszystkie choroby są genetyczne. Podejrzewam, że wielu z Was się zastanawia o co tutaj chodzi?

No cóż temat wydaje się prosty: podawanie leków podczas choroby ma za zadanie osłabić bakterie, wirusy poprzez modyfikację ich genów. Jeżeli my to umiemy robić z nimi to dlaczego nie udaje się tego robić z człowiekiem?

Będę się niestety powtarzał, powody są 2 i to prozaiczne:

-“DOWNA SIĘ NIE LECZY”

-INNYM CHOROBOM SIĘ WSPÓŁCZUJE PRZEZ CO ZNAJDUJE SIĘ FINANSE NA BADANIA

Jak już pisałem o tym wcześniej, stosunek Nas wszystkich spowodował, że osobę z wadą genetyczną jaką jest Trisomia 21 zaakceptowano, że jest…ale też spowodował, że nikt nie WSPÓŁCZUJE w tym wypadku. Jeżeli rodzice chcą aby DOWN BYŁ DOWNEM to po co skupiać się nad badaniami.

W przypadku badań nad porażeniem mózgowym, kruchym X finansowaniu badań towarzyszy współczucie, dla dramatyzmu osób nią dotkniętą. Popatrzmy na autyzm, który  jest od niedawna problemem ilościowo dominującym wśród naszego społeczeństwa. Co popycha badania: WSPÓŁCZUCIE I BEZRADNOŚĆ!!!

Dla mnie wciąż to szok, bo przecież tyle lat wiemy co się dzieje i dlaczego z naszymi genami w kontekście TRISOMII i wciąż nic! Nam jednak nikt nie współczuje, nikt nie chce znać losu naszych dzieci, które muszą wegetować, gdy my rodzice umieramy

Jak życie pokazuje, jeżeli sami nie potrafimy tego zmienić, zmieni to za nas “RZECZYWISTOŚĆ” – CHOROBA ALZHEIMERA.

Gdy 2 lata temu słyszałem od Franka Buckleya, że modyfikowanie komórkami macierzystymi osób z ZD jest nieetyczne, nieefektywne zastanawiał się nad tym. Dzisiaj chorobę Alzheimera, która u pacjenta w układzie genetycznym wygląda niczym “mozaika” TRISOMII 21, leczy się stosując komórki macierzyste pobierane od … osób z TRISOMIĄ 21!

Czy zatem jest to etyczne by jedna osoba z ZD była leczona materiałem genetycznym drugiej osoby z ZD?

Dlaczego ta druga nie może, z powodów etycznych!,  korzystać z modyfikacji swojego materiału genetycznego i być w ten sposób leczona tytułem jej błędów metabolicznych chociażby?

Gdzie jest tutaj etyka? Dlaczego dwie osoby dotknięte tym samym problemem mają tak różne możliwości-jedna ma decyzję medyczną by przeżyć, druga by wegetować i umrzeć, byle szybciej?

Z przykrością stwierdzam: TO JEST NASZA WINA, NAS RODZICÓW! Jesteśmy głównym “hamulcowym” dla terapii leczniczych naszych dzieci. Gdy popatrzymy na ten świat okazuje się, że niewiedza lekarzy, brak naszej wiedzy połączonej z naiwnością, prowadzi nas do jedynych dla nas, w takiej sytuacji, racjonalnych sformułowań: “ lepiej nic nie robić”. TO JEST BŁĄD!!!

Chciałbym, żeby to się zmieniło. Chciałbym by nam się CHCIAŁO. Chciałbym znaleźć ludzi takich jak Costa, którzy nie mając narzuconych ograniczeń co do “leczenia DOWNA” mogą pracować i prezentować nam wyniki swoich prac w postaci leków stymulujących nasze dodatkowe geny z chromosomu 21. Chciałbym abyśmy współczuli naszym dzieciom i nauczyli innych tego samego: WSPÓŁCZUCIA DLA LOSU JAKI DOŚWIADCZAJĄ NASZE DZIECI…a wtedy może będziemy mogli je modyfikować i leczyć, bo przecież to takie ludzkie.