O badaniach Wiliama Mobleya, noradrenalinie i L-DOPie raz jeszcze

Zacznę od tego, że trochę namieszałem Wam wczoraj w głowach, więc muszę to trochę wyprostować.

Badania Wiliama Mobleya i jego kolegów były przeze mnie opisywane już tutaj: http://www.zespoldowna.info/jeszcze-raz-o-noradrenalinie-cz-5-czyli-jak-i-na-czym-polegalo-doswiadczenie-naukowcw-ze-stanford/

 

Wracając do samego Mobleya, który jest doktorem medycyny w zakresie nauk neurologicznych i pracuje na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, możemy powiedzieć że on, inaczej niż większość jego kolegów, skupia się na poszukiwaniu rozwiązań medycznych, które mają za zadanie nie tyle korygować stan istniejący, co korygować to co się zdarzy.

William C. Mobley, MD, PhD

Jak to rozumieć? W listopadzie ubiegłego roku opublikowano 2 artykuły na temat ZD:

1.Mówiący o dowodzie, że terminale synaptyczne kluczowe dla neurotransmisji są USZKODZONE NA DŁUGO PRZED WIDOCZNYMI OBJAWAMI NEURODEGENERACJI KOMÓREK

2.Mówiący o tym, że gdy sygnalizacja komórek jest uszkodzona, TO RECEPTORY ODBIERAJĄCE SYGNAŁY NIE SĄ USZKODZONE I WCIĄŻ POSZUKUJĄ TYCH SYGNAŁÓW.

Mobley prowadzi badania, które nie tyle skupiają się na już uszkodzonych komórkach i poprawy ich działania, co na “PROCESIE USZKODZANIA FUNKCJONOWANIA SYSTEMU NERWOWEGO W WYNIKU ZESPOŁU DOWNA W PERSPEKTYWIE CZASU”. Dlaczego to jest ważne? Mobley uważa, że zmiany w początkowym stanie rozwoju komórki z ZD są tak dramatyczne, że konieczne jest zablokowanie tego procesu a nie jego korygowanie. Stąd jego poszukiwania i wykorzystywanie takich substancji w swoich doświadczeniach jak:

-L-DOPA

-xamoterol

Wiadomo, że uszkodzone neurony (w wyniku ZD) używają do noradrenaliny, neuroprzekaźnika, aby przesłać impulsy do receptorów w hippokampie i kory mózgowej, krytycznych regionów dla nauki, pamięci i koncentracji. Badania Mobleya pokazały, że pomimo duże degeneracji komórek w ZD, można dzięki tym substancjom odwrócić proces w taki sposób, aby procesy poznawcze można było przywrócić do normalnego stanu poprzez odbudowanie procesu sygnalizacyjnego.

Innym tematem badań jest gen APP. To jego doświadczenia potwierdziły istotną rolę tego genu w procesie degeneracji komórki. To także jego zespół, potwierdził w badaniach, że zablokowanie nadmiaru amyloidów beta poprzez zablokowanie nadekspresji genu APP, nie jest wystarczające, gdyż interferencja aktywności pozostałych genów ma istotny wpływ na degradację i stymulację funkcji poznawczych.

Badania Mobleya są teraz koordynowane z pracami zespołu Salehiego na poziomie skuteczności L-Dops (to są badania Salehiego).

 

Ludzie którzy są włączeni w te prace to:

Paul Aisen i Steven L. Wagner, UC San Diego Department of Neurosciences;

A. Salehi, M. Faizi, D. Colas, J. Valletta, J. Laguna, R. Takimoto-Kimura, A. Kleschevnikov and M. Shamloo, Stanford University.

Prace Mobleya są wspierane przez National Institutes of Health, the Larry L. Hillblom Foundation, the Down Syndrome Research and Treatment Foundation, the Thrasher Research Fund, the Adler Foundation i the Alzheimer’s Association.