Pioglitazon kolejnym ciekawym rozwiązaniem na poprawę funkcjonowania mitochondriów w zespole Downa.

Pioglitazon jest lekiem obecnym na rynku polskim. Jego działanie wiąże się tak samo jak metoforminy, zalecanej obecnej w ZD na poprawę funkcjonowania mitochondriów, z wpływem na geny produkujące energię komórkową!!! Tak na geny

Pioglitazon to: “Wybiórczy agonista receptora jądrowego PPAR-g, należący do pochodnych tiazolidynodionu. Aktywacja receptora PPAR-γ prowadzi do transkrypcji genów biorących udział w procesach wytwarzania, transportu i wykorzystania glukozy oraz metabolizmu kwasów tłuszczowych. Lek zwiększa wrażliwość tkanek na działanie insuliny; zmniejsza się insulinooporność w komórkach tkanki tłuszczowej, mięśni szkieletowych i wątroby. Lek zmniejsza stężenie wolnych kwasów tłuszczowych i glukozy we krwi.”
https://www.mp.pl/pacjent/leki/subst.html?id=5022

W skrócie działa poprzez aktywizację genu PGC-1α, wpływa na metabolizm cukrów i funkcjonowanie insuliny.

Dysfunkcje mitochodnriów w ZD mają podłoże genetyczne. Tak o tym pisałem:

http://www.zespoldowna.info/dlaczego-cwiczenia-chronia-mozg.html

“Termogeneza bezdrżeniowa w ZD jest związana z funkcjonowaniem genu RCAN1 i tutaj mamy problem. RCAN 1 pełni rolę regulatora tempa tej termogenezy na ścieżce aktywizacji ekspresji genu UCP1 w białej tkance tłuszczowej oraz genu SLN i białka o nazwie sarkolipina.

W tej pierwszej ścieżce w ZD mamy zbyt niski wydatek energetyczny, mitochondria pracują źle, zatem produkcja ciepła via funkcjonalność genu UCP1 będzie ograniczona. UCP 1 generuje ciepło poprzez redukcję produkcji energii ATP…a i tak jej jest zbyt mało…

W to wszystko zamieszany jest też gen PGC-1α istotny dla produkcji energii w mitochondriach:

W ZD kluczową rolę w metabolizmie mitochondriów, odgrywa gen nazywany NRIP1, jest on potrojony, gdyż znajduje się na 21 chromosomie. PGC-1α kluczowy gen dla odpowiedniego funkcjonowania mitochondriów jest zależny od potrojonego w ZD genu NRIP1! Jest też zależny od stabilnego działania genów DYRK1A i RCAN1

…no właśnie wpływ DYRK 1 A….a my go stymulujemy za pomocą EGCG, co daje:

e) jest to proces wyhamowania nadaktywności potrojonego genu DYRK1A, co prowadzi do zwiększenia aktywności PGC-1α (kluczowego regulatora biogenezy i funkcjonowania mitochondriów) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3057551/

d) jest to proces aktywizacji SIRT 1 poprzez deacetylację PGC-1α

i resweratrolem, którego działanie koncentruje się na:

a) wzroście fosforylizacji AMPK i w konsekwencji zwiększenie aktywności PGC-1α (mitochondriów)

b) aktywizacji SIRT 1 przez co następuje deacetylacja PGC-1α

http://www.zespoldowna.info/zespol-downa-jest-problemem-dysfunkcji-mitochondriow-od-urodzenia-az-do-choroby-alzheimera.html

Czyli wiemy, że ta ścieżka bez reswertarolu i EGCG nie działa należycie, a jeszcze do tego ten wpływ RCAN 1.

Podsumowując wiemy, że bez EGCG, resweratrolu nie jesteśmy w stanie regulować tej ścieżki, gdyż mamy problem z genami:

*DYRK 1 A, RCAN 1

*NRIP1, ZALEŻNY OD NIEGO PGC-1α, UCP 1”

http://www.zespoldowna.info/rybozyd-nikotynamidu-cz-2-podstawowa-wiedza.html

http://www.zespoldowna.info/rybozyd-nikotynamidu-cz-4-resweratrol-stabilnosc-dna-i-chromosomow.html

Przechodzimy do naszego raportu na temat leku.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6609571/

“Zaburzenia mitochondriów odgrywają podstawową rolę w anomaliach neurorozwojowych i neurodegeneracji osób z zespołem Downa (ZD). Z tego powodu celowanie w kluczowe geny mitochondrialne, takie jak PGC-1α / PPARGC1A, jawi się jako dobre podejście terapeutyczne w celu złagodzenia niepełnosprawności poznawczej w ZD. Po wykazaniu skuteczności biguanidu metforminy (aktywatora PGC-1α) w modelu komórkowym ZD, rozszerzyliśmy badanie na inne cząsteczki, które regulują szlak PGC-1α działający na geny PPAR.”

Już ten pierwszy akapit wyjaśnia wszytko. Jak działa zatem lek? Pioglitazon zwiększa ilość PGC-1α i to jest krytycznie wspaniała informacja. Dlaczego? Potrojony NRIP1 hamuje aktywność PGC-1α na tyle, że osoby z ZD nie są w stanie podołać energetycznie, wielu szlakom metabolicznym. W ten sposób mitochondria muszą działać gorzej i wydatek energetyczny MUSI być słabszy. Jest to cecha charakterystyczna z patologii choroby Alzheimera, ale właśnie z ZD.

Jak piszą autorzy raportu, badana wcześniej przez nich metformina ratuje efektywność tego metabolizmu, ale przejawia też skutki uboczne u niektórych osób. Wymusiło to na badaczach poszukiwania alternatywnych/synergistycznych rozwiązań. Stąd pioglitazon. Badacze używali/testowali także takie rozwiązania jak podawanie obu leków w niskich dawkach i to z sukcesem!

Dla mnie czytającego te dane, są to wiadomości bardzo oczekiwane. Samo podawanie EGCG/reswertrolu zawsze było czymś efektywnym, ale oczywiście zbyt “małym”. Dołączenie koenzymu, PQQ i rybozydu owszem poprawiało znacząco efektywność energetyczną, ale nie daje wciąż takiego efektu jak opisywane podawanie obu leków. Ich funkcja redukująca stres oksydacyjny, obok regulacji aktywności PGC-1α jest niezwykle istotna…i w naszym zasięgu, bo one są w Polsce, istnieją, są używane u wielu osób w różnych okresie ich życia. Jedynym ich problemem jest to, że są to badania wciąż modelowe, ale od tego etapu już niedaleko do stałego protokołu.