“Przesadne zamartwianie się tym, co będzie w przyszłości z dzieckiem nie pomoże dziecku, a nas – rodziców – osłabia.”

Dostałem linka od Kasi z prośbą o mój komentarz do niektórych prawd jakie tam można znaleźć. Spróbuję odnieść się do tego po swojemu, z perspektywy moich chłopaków.

https://dosia.eu/acjnw/ to wpis, który dostałem, ciekawy zresztą.

1.Zgadzam się z jednym na starcie: nie warto wkładać zbyt dużo emocji w smutek, lepiej go przełożyć w działanie.

2.Zgadzam się także z tym cytatem, którym posłużyłem się w tytule: “Przesadne zamartwianie się tym, co będzie w przyszłości z dzieckiem nie pomoże dziecku, a nas – rodziców – osłabia. Tak bardzo fiksujemy się na terapii i właściwym wychowaniu dziecka, na tym, czy robimy dla niego wszystko, co możliwe, że zapominamy o swoich własnych zainteresowaniach, potrzebach i ambicjach. Zapominamy, jak to jest być spełnionym i szczęśliwym.” Jest jednak tylko jedno ale: ZA NAS NIKT NIE ZOSTANIE Z DZIECKIEM, GDY BĘDZIE DOROSŁE, WIĘC ALBO WESPRZEMY GO OD SAMEGO POCZĄTKU NA TYLE NA ILE TO JEST MOŻLIWE, ALBO NIE RÓBMY DO NASZEJ ŚMIERCI NIC….BO POCZĄTEK JEST NAJWAŻNIEJSZY WE WSZYSTKICH PROBLEMACH GENETYCZNYCH.

3.”…poświęcanie się dziecku całymi dniami przez cały okres jego rozwoju wcale nie wpływa dobrze na jego usamodzielnienie się, że jest akurat odwrotnie.” Ja to nazywam KWOCZYZM. Nie jest istotne co dziecko robi, istotne jest to, że zawsze rodzic znajdzie powód by go UBEZWŁASNOWOLNIĆ w tym co ono robi. Im bardziej odważni rodzice, tym mniej problemów ma dziecko, to jest mechanizm, który widzę na co dzień.

4….a jednak nie zgodzę się z tym, że dziecko jest tylko do kochania. Rodzimy dzieci, by też nam pomogły na starość, jesteśmy zaprogramowanymi egoistami pod tym względem. I co, gdy dziecko rodzi się niepełnosprawne? Nasz egoizm pcha nas do przodu by je uratować za każdą cenę. Programuje nasze działania w tym zakresie i Mistrzem jest ten, któremu to się udaje, bo często po prostu nie uda się za nic.

5.Nasza starość, nasze dzieci…w tej strategii przeżycia musimy szybko zmienić nasz cel. Najlepiej młodsze rodzeństwo, ale to też “kara” dla niego, bo będzie musiało wspierać swoich rodziców w czymś, czego nie musiało chcieć. To jest z jednej strony brutalny egoizm, z drugiej najłatwiejsza droga do przejścia dla rodziców, zrzucić na innych problem. Kolejna ścieżka, w warunkach polskich traumatyczna i niemalże bez jakiejkolwiek szansy w państwie jak te, które mamy dziś, to ścieżka szukania miejsca dla naszego niepełnosprawnego dziecka. 10 lat, 20 lat musimy uwzględnić by zrealizować ten cel, a to może być jeszcze zbyt krótko.

6.Nasza siła jest w jedności z innymi rodzicami. Możemy budować przyszłość naszych dzieci od podstaw, razem z nimi rozwijając projekty dla nich. Jest to trudne, ale możliwe i do tego zachęcam Was wszystkich.