Dorosłość a dziecko i my jako rodzice.

Długo się zastanawiałem nad dopisaniem do wczorajszego wpisu tego “uzupełnienia”. Podchodziłem z różnych stron, ale wciąż wracałem do tego jednego punktu. Pisałem o tym “od zawsze”. Sukces dziecka to siła rodzica. Gdy pada mit, że jakoś to będzie, a dziecko nie doznaje cudu, rodzic zostaje sam z problemem niepełnosprawności swojego dziecka…i nic już nie zasłania tego obrazu, żadna rehabilitacja, żadne leczenie. Jesteśmy my i niepełnosprawność.

Co to oznacza? Kończy się moment, gdy mamy dziecko i jego wsparcie. Rozpoczyna się problem z “niepełnosprawnością” mierzoną poziomem barier. W wieku transformacji dziecko-dorosły problem narasta w każdym calu jego życia, a nie możemy już mieć nadziei patrząc na rehabilitację, na uśmiech i dobre słowo nauczyciela z przedszkola…chyba że umiemy włączyć u dziecka pasje, zainteresowania. Często są to nasze pasje i jest to chyba jedyny moment, gdzie nie powinniśmy się tego wstydzić.

Wracam w takiej sytuacji do naszych filmów. Przez przypadek pojawiają się tam sekwencje mówiące o celu w życiu. Zainteresowania mogą dać cel w życiu, wtedy nam rodzicom jest łatwiej bo nasze dorosłe dziecko jest skupione na swoich zainteresowaniach, ale i dziecko  samo w sobie buduje swoje wartości. Jest to ekstremalnie trudne by przewidzieć, ekstremalnie trudne by zrozumieć, ale na tym polega rodzicielstwo. Ilu z nas do tego momentu przetrwa i ma siły, by zmienić drugi etap życia dziecka…nie wiem, ale zawsze powtarzałem: trzeba przygotować się na maraton, bo takie jest życie.