Podstawowe metody terapeutyczne i edukacyjne cz.5

Small Steps, czyli Małe Kroki

Small Steps powstał w Australii w latach siedemdziesiątych na Uniwersytecie Macquarie w Sydney. Był odpowiedzią na zapotrzebowanie Australijczyków, prowadzenia terapii samodzielnej przez rodziców, dzieci z różnymi deficytami. Oczywiście dotyczył on głównie dzieci z zespołem Downa i spotkał się u tych rodziców z niesłychanym pozytywnie przyjęciem za jego prostotę i bogactwo metod ćwiczeniowych dostępnych dla rodziców oddalonych o setki kilometrów od najbliższych placówek Wczesnej Interwencji. Jego zalety zostały szybko “przechwycone” przez cały świat i pomimo tego, że w Australii program wygasł i nie jest on kontynuowany. W krajach takich jak Niemcy i Holandia stanowi on bazę rozwojową dla wszystkich programów terapeutycznych.

Program składa się z części 8 części, które dotyczą poszczególnych, jasno określonych tematów. Bazą programu są założenia mówiące że:

• wszystkie dzieci mogą się uczyć i nauczyć, dzieci z niepełnosprawnością intelektualną uczą się wolniej, ale się uczą
• dzieci niepełnosprawne muszą się uczyć takich samych umiejętności, jak wszystkie dzieci, gdyż pomaga im to w zabawie, we współpracy z innymi, w niezależności
• rodzice są najważniejszymi nauczycielami dzieci
• pierwsze lata życia dziecka są kluczowe dla nauki, która powinna się rozpocząć tak szybko jak to jest możliwe
• dobrze dobrane metody wspomagania i nauki zwiększają efektywność procesu nauczania
• każde dziecko jest inne i każda rodzina jest inna, program najlepszy to taki, który realizuje potrzeby zarówno dziecka jak i rodziny

Części programu obejmują procesy zebrane w części.

Pierwsza część jest WPROWADZENIEM DO PROGRAMU.

Druga pokazuje jak zbudować PROGRAM DLA DZIECKA poprzez realizację następujących tematów:

1. Jak oceniać dziecko, aby stwierdzić jakie możliwości ma dziecko teraz, czego potrzebuje się nauczyć.
2. Jak ustalać cele do realizacji dla dziecka, jak wybrać to co dziecko powinno być nauczone
3. Jak uczyć
4. Kiedy i dlaczego należy robić zmiany w programie nauczania dziecka
5. Ważność zabawy
6. Problemy behawioralne, jak ich unikać

Trzecia część obejmuje UMIEJĘTNOŚCI KOMUNIKACYJNE w tym naukę mówienia, uczenie dziecka niemówiącego, uczenie dziecka mówiącego.

Czwarta część obejmuje ROZWÓJ DUŻEJ MOTORYKI obejmującej ruch taki jak siedzenie, chodzenie, bieganie itp.

Piąta część obejmuje ROZWÓJ MAŁEJ MOTORYKI czyli chwytania, odwracania kartki w książce, łączenia pewnych przedmiotów w pary poprzez powiązanie czynności ruchu z czynnością postrzegania.

Szósta część obejmuje UMIEJĘTNOŚCI ROZUMIENIA INNYCH poprzez naukę posługiwania się językiem, rozpoznawaniem słów.

Siódma część rozwija UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNE I PERSONALNE.

Ostatnia ósma część pokazuje jak budować “bazę danych” która umożliwi właściwe relacjonowanie rozwoju dziecka i wyciąganie z tego właściwych wniosków.