Mój syn na zawsze pozostanie osobą z zespołem Downa, czyli czy IQ jest ważne?

Jaś według wpisów od poniedziałku ma już 65 IQ, czyli zbliża się do poziomu 70 uznawanego za normę. Patrząc na te IQ można zapytać: czy o to mi chodzi, by nagle z Jaśka zrobić geniusza z ZD?

Od razu odpowiadam: dla mnie jako ojca IQ nic nie oznacza. Rodzice porównują, rodzice doszukują się podobieństw w rozwoju dzieci. Z tego powodu naukowcy stworzyli systemy porównań, analiz rozwojowych. Ja IQ zostawiam naukowcom, a sobie stawiam pytanie:

CO MOGĘ ZROBIĆ BY JAŚ MÓGŁ MIEĆ PRZYJACIÓŁ, PRACĘ I MOŻLIWOŚĆ KORZYSTANIA Z ŻYCIA W NOWOCZESNYM SPOŁECZEŃSTWIE.

Jak widać nie ma tutaj mowy o IQ :)

Jaś otrzymał:

-wczesną interwencję od urodzenia

-korektę wad anatomicznych (operację na serce, wycięcie migdałka)

-wspomaganie suplementami

-wspomaganie cerebrolisyną

-wczesne wspomaganie rozwoju

-dodatkowego logopedę, który rozwija jego zdolności komunikacyjne i poznawcze

-przedszkole

Przed nim szkoła. Co mogę zrobić więcej by go do niej przygotować?

Z punktu widzenia jego funkcjonowania kluczowe jest uczestnictwo w normalności. KONIEC Z REHABILITACJĄ, może lepiej karate, piłka nożna. ANGIELSKI idzie mu co raz lepiej, a kolory po angielsku wręcz perfekcyjnie. Czy już jest gotowy na zajęcia indywidualne?

Świetnie podśpiewuje, pamięta tekst, może powinienem myśleć o dodatkowych lekcjach muzyki?

Z punktu widzenia medycyny widać że Jasia potencjał jest wciąż mały, może czas na Prozac, więcej kurkumy?

Jak widać wciąż wiele decyzji przede mną, ale pamiętam o jednym: MÓJ SYN ZAWSZE POZOSTANIE OSOBĄ Z ZESPOŁEM DOWNA i nie zmienię tego w żaden sposób. Może zatem lepiej by miał po prostu więcej  czasu na przyjaciół, zabawę bo jego życie będzie trudne i wciąż pod górkę, a nie chciałbym aby było one “samotne” i uzależnione od rodziców, jedynych przyjaciół.