Ogólna odpowiedź komórki na dodatkowy 21 chromosom jest odpowiedzialna za fenotyp cech w zespole Downa

W ubiegłym tygodniu aktualizowałem definicję zespołu Downa. Myślałem, że to ostatnia w tym roku…chyba jednak nie.

Pojawiło się bardzo specyficzne badania porównujące ekspresję genów z 21 chromosomu na komórkę. Zaskoczyło mnie swoją konkluzją, która brzmi mniej więcej tak:

To nie potrojenie 21 chromosomu jest problemem fenotypowych cech w ZD, tylko jak komórka reaguje na to potrojenie.

To jest istotna rewolucja, gdyż ciągle mówimy o dodatkowym ładunku genów o ich ekspresji wciąż, a tutaj naukowcy mówią nam, że to nie jest istotne. Ważne jest to, jak komórka odpowiada na to, czy daje sobie radę i przede wszystkim jak wygląda jego DNA. Popatrzmy na ten raport.

https://www.cell.com/ajhg/fulltext/S0002-9297(22)00462-1

“Przyglądając się całej komórce, a nie efektom pojedynczych genów, naukowcy zauważyli nowe elementy w ramach różnych zespołów trisomii. Krivega i jej współpracownicy przejrzeli opublikowane zbiory danych białek i RNA osób z zespołem Downa i porównali je z komórkami wygenerowanymi w laboratorium, które niosą trisomie chromosomów 3, 5, 12 i 21. Porównując zbiory danych in vivo i in vitro, stwierdzili, że odkryli, że nie ma znaczenia, który chromosom był w nadmiarze, gdyż wszystkie komórki miały zmniejszoną zdolność do replikacji, przetrwania i utrzymania swojego DNA.”

Dalej czytamy:

“Dowody uzyskane w tym badaniu pokazują, że ogólna odpowiedź komórkowa na aneuploidię, oprócz nieprawidłowej ekspresji określonych genów na chromosomie 21, przyczynia się do fenotypów obserwowanych u pacjentów z zespołem Downa. „Mamy nadzieję, że nasza praca nad wyjaśnieniem złożonego fenotypu trisomii pomoże poprawić rozwój takich dzieci” – powiedział Krivega.”

Popatrzmy na szczegóły. naukowcy badali komórki odpornościowe, które podlegają w ZD istotnej aktywności IFN. Wskazali, że to ma wpływ na hiperaktywność autoimmunologiczną i odpowiedzi immunologicznej. Jednak w wyniku badań porównawczych, na różnych trisomiach, wskazali, że ten efekt nie jest tak istotny, jak sama reakcja komórki na ten efekt.

Niby nic szczególnego, ale jeżeli jest tak jak to naukowcy piszą, to leczenie osób z ZD nie musi się odbywać poprzez regulację potrojonych genów, a poprzez nauczenie komórki na radzenie sobie z tym mechanizmem. I to jest rewolucja.