Niezwykle modne, ale i bardzo fajne, jest fotografowanie naszych dzieciaków. Grześ znalazł blog ojca, chłopca z zespołem Downa, który robi świetne filmy i świetne zdjęcia. Z pewnością warto odwiedzić te miejsce.

Tak to ten słynny trener piłki nożnej. Zapytany na ostatniej konferencji prasowej o jego najlepsze momenty w pracy trenerskiej odpowiedział:”…sukcesy jakie odniosłem w tamtym czasie wyrosły na bazie emocji, najlepszych relacji i empatii, jakich mogłem się nauczyć tylko od dzieci z zespołem Downa. “

Dostałem od Dinki linka i informację: “Popatrz dobrze, z pewnością znajdziesz coś co Ci się spodoba!”. I podoba mi się ten HIP HOP.

Nie zwróciłbym uwagi na ten fakt, ale w Wielkiej Brytanii rozpisują się na ten temat bardzo. Ruben, kiedyś grał jako aktor w jednym z seriali. Gdy jego epizod “wygasł” zniknął. Dziś wraca i to w momencie, gdy wciąż toczy się dyskusja o przyszłości osób z ZD. Podoba mi się, że tak wyszło.

Jest takie miejsce na ziemi. Nazywa się The Prospector Theater w Ridgefield, Connecticut, USA. Jak dostałem newsa o nim nie wierzyłem, że to możliwe. Popatrzcie sami.

Jak dostałem tego linka od Kobasa, to pomyślałem, że nie ma nic lepszego niż to: BYĆ DUMNY ZE SWOJEGO SYNA Z ZESPOŁEM DOWNA.

Chwalę się jakie to fajne zdjęcia widziałem na świecie. Czas chyba wrócić do Polski. Patrząc ostatnio na Jagodziankę zobaczyłem świetne zdjęcia. Fotoreportaż matki Alicji

Sarah Brachman to osoba w USA o której mówi się “Yes, I can!”, czyli Pani “Tak, Ja mogę!”. Niezwykły przypadek osoby z zespołem Downa.

Bardzo, a to bardzo się cieszę, gdy widzę, że osoby z ZD są tematem wszystkich aktywności artystycznych na całym świecie. Zdjęcia, te chyba lubię najbardziej. W tak prestiżowym konkursie jak ten SONY, mamy też naszego przedstawiciela, którego warto by wspierać.

Kolejny raz oglądam wystawę poświęconą osobą z ZD. Kolejny raz widzę jak z niesamowitym artyzmem można się spotkać i jak piękne mogą to być zdjęcia. Dla mnie to taka “podróż przez różnorodność zespołu Downa.” Po prostu świetne.

Zaskoczony zostałem, gdy otworzyłem dzisiejsze wydanie internetowego onetu. Na początku temat o modelce z zespołem Downa.

Jak powstaje kalendarz, wydaje się być to proste. popatrzcie na tą historię kalendarza

Pytacie mnie, czy małżeństwa osób z ZD są czymś powszechnym. Z pewnością nie, ale w ostatnich latach jest co raz więcej takich pozytywnych wydarzeń jak ten w Brazylii.

Jak trudno śpiewać osobom z zespołem Downa, wiemy tylko my rodzice. Madison Tevlin zaśpiewała fantastycznie ALL OF ME.

Z Deborą spotkałem się w Nowym Jorku. Opowiadała wtedy o swojej pracy. Dla wielu było to niewiarygodne, niemożliwe by osoba z zespołem Downa mogła być nauczyciel. Tak jest. Popatrzcie.

Uwielbiam takie filmy, bo o to w życiu chodzi. Dzięki Alu i czekam na więcej.

Czasami życie płata niespodzianki. Zostałem wczoraj zaproszony na mecz Bundesligi w piłkę nożną.

Dziękuję za takie fajne filmy. Podoba mi się, że nasze dzieci biorą udział w przedstawieniach, życiu szkoły czy przedszkola.

Cały czas myślę, że największym problemem osób z zespołem Downa, to jak to usłyszałem podczas weekendu, jest brak przestrzeni do życia. Jak to rozumiem? Muszą być razem, muszą mieć okazję być z sobą, chociażby na te krótkie chwile jak karate, weekend w górach.

Znów jestem zaskoczony. Koledzy z USA i gazety stamtąd o niczym nie mówią tylko o Mikayla Holmgren. I jej tańcu.