Należy umieć być dumnym. Należy się odważyć być dumnym, z tego jak nasze dzieci osiągają coś, co dla ich rówieśników jest po prostu epizodem, gdy dla naszych dzieci Mount Everestem. Duma jest radością i motywacją dla nich i dla nas samych. Dzielcie się tym z Waszymi Mistrzami Świata!

Czas na wyjaśnienie. Zdjęcie Stasia było tak niesamowite dla mnie. Wiedziałem, że powie więcej niż bym sam chciał. Staś wyszedł tutaj po prostu rewelacyjnie…jednak nie ma żadnej kampanii, przykro mi. Hasło wymyśliłem w 5 sekund, bo o tym piszę, myślę przez ostatnie 7 lat. Ale mam pewien przepis, który może się udać.

Rozpoczęła się kampania promująca osoby z zespołem Downa pt.:”Jestem, mogę, umiem”. Gwiazdą kampanii został Staś. Jej zadaniem ma być pokazanie, że bez względu na “etykietkę” nasi najbliżsi są w stanie być częścią naszego społeczeństwa zarówno na podwórku przy zabawie, w szkole czy w pracy. Ciekaw jestem Waszych reakcji na wspaniałego Stasia!

Przykład Olimpiad Specjalnych pokazał, jak trudną kwestią jest promowanie możliwości i obecności osób z dysfunkcjami w naszym świecie. Poszukując najlepszych metod, często niepotrzebnie wydziwiamy, budując wokół takich pomysłów ideologię. Dzięki Kobasowi mogłem przeczytać Charliego, Super Charliego.

Dostałem niesamowity prezent. Jest to drzewko, które buduje się niczym puzzle. Jaśka zauroczyło i przez cały dzień nosił je z sobą domagając się jego zbudowania. Ja polecam.

Roar, czyli Ryk może grzmot po polsku ale w istocie jest to tytuł piosenki Perry. W tym roku ogłoszono konkurs polegający na tym, ze konieczne są 3 osoby, które zaprezentują swoje umiejętności cheerleaderek. No i powstał ROAR!

“Spotkaliśmy tak wielu miłych ludzi” napisała mi o drugim dniu swojego pobytu we Wrocławiu Cora. Zachwycona była aktywnością Pozytywki, skupiającej dzieciaki starsze niż te które mają 10 lat.

Uli jest już dorosłym mężczyzną z zespołem Downa. Mieszka w Bawarii w Niemczech. Jego historia jest receptą na mądre planowanie życia swojemu dziecku. Pokazuje, jak czasami awangardowe myślenie daje nieoczekiwanie efekty, przez nikogo nieoczekiwane… ale o których wszyscy marzyli. Historia Ulliego jest historią samodzielności i włączenia.

Zapytałem Cory w trakcie kolacji, co według niej, matki kobiety z ZD, jest najważniejsze z perspektywy życia jej córki. Czy edukacja, czy praca, czy samodzielność, czy może jeszcze coś innego?

Prawda. Nic tak nie wzmacnia jak pewność siebie i możliwości, które kreuje samodzielność. Podczas pobytu Cory u nas we Wrocławiu zastanawialiśmy się co jest najistotniejszego dla rodzica dziecka z ZD. Okazuje się, że dla większości rodziców jest to ten sam cel: by dziecko było samodzielne gdy ma 30 lat, bez względu jak duża ona jest.

Jak to wczoraj zobaczyłem, to nieźle mnie to zaskoczyło. Ale znów w Hiszpanii możemy odnotować postęp, porównywalny jedynie do Włoch, Irlandii i być może USA.

O Taz się mówi przy okazji wydarzenia związanego z narodzinami księcia Georga. Mało kto zwrócił tak naprawdę uwagę, że ma swoje hobby, jest utalentowana i ma cel w życiu.

Ania była ostatnio na meczu koszykówki, który odbył się na rzecz Stowarzyszenia. Najbardziej spodobały się jej dziewczyny z pomponami.
Dzisiaj dostała takie pompony, i…

Nie zwróciłem uwagi na nią w wersji angielskiej, którą otrzymałem ponad tydzień temu. Po polsku przemówiła do mnie.

Prawie zawsze piszę, jak fajnie jest w USA. Prawie zawsze mówię, że tam jest lepiej. Dzisiaj choć trochę powiem o moim średnim synu Kamilu, który dzięki wspaniałym ludziom ma życie lepsze niż SPECJALNE…i żałuję, że większość z Was nie ma szans na taką “SPECJALNOŚĆ”.

Doktor Karen Gaffney, osoba z zespołem Downa, otrzymała tytuł Doktora Honoris Causa Uniwersytetu w Portland. Za to, że jest osobą z zespołem Downa. Za to, że swoją determinacją pokazała innym jak wiele można osiągnąć. Jest to dla mnie kolejny fakt, że jednak coś w naszym Świecie się zmienia.

Czytam: “Mięsień podłopatkowy…” i nie mogę zrozumieć co ma to mieć wspólnego z zespołem Downa. Czytam dalej: “…zastanawia się nad prezentacją Michał Beuth, student fizjoterapii.” I zaczynam wszystko rozumieć. Dziękuję Ali za ten optymizm :)

Być niczym Ptak, odlecieć stąd niczym Ptak … niesamowite projekcje. Dziękuję Fundacji Orange oraz Szkole dla Autystów we Wrocławiu za te pozytywne doznania, które były moją częścią podczas spektaklu pt. PTAK. Po raz kolejny zobaczyłem, że można coś osiągnąć, coś niezwykłego.

Ostatnio skupiam się głównie na stronach internetowych, pojawia się ich tak dużo i tak dobrych, że warto. Kobas podesłał mi ten projekt i zrobił on na mnie wrażenie.

Eli i jego ojciec dzięki swojemu wysiłkowi, wejściu do bazy pod Mount Everest zrobili niesamowicie dużo dobrego dla zespołu Downa. To już kolejny tydzień, gdy się o tym mówi, pisze.