Jestem pod wrażeniem tej prezentacji i podjęcia tematu, który jest trudny. Zabrało mi trochę czasu by przejść przez nią, ale uważam że ejst to bardzo potrzebne dla wielu z nas….by zrozumieć nasze życie.

To było ponad 4 lata temu. Podyktowałem artykuł dla onetu, gdyż chciałem by coś wniósł podstawowego do mediów, które ludzie czytają. Zapomniałem o tym już. Ania, młoda mama dziecka z ZD, wyciągnęła go z otchłani internetu i zadała proste pytanie: “Czy coś byś zmienił w nim dzisiaj?”

Pisałem dwa lata temu o Andrew, który dzięki siostrze i jej partnerowi wspiął się na duuużą górę Grand Teton. Dzisiaj powstaje film dokumentalny o tym jak to się stało. O tym jak marzenie stało się możliwe do osiągnięcie.

Jak wielu ludzi patrzyłem na to zdjęcie. Jednak najbardziej trafiło do mnie te zdanie, jakie jest tytułem do tego wpisu. Mówi ono wszystko, za wszystkich. Warto go zrozumieć.

Czytam komentarze. Rozumiem je, rozumiem też osoby, które to piszą. Rozumiem też jak piszecie, że po narodzeniu dziecka z zespołem Downa, moje życie nigdy nie będzie życiem. Ja jednak nie zgadzam się z tym wszystkim. Tym wpisem, chcę już zamknąć tą dyskusję…bo nigdy można jednak zamienić na lepsze…życie, o ile znasz wartości tego życia.

Jak zadam pytanie o to co zabrało dziecko z ZD Wam, jako ludziom, mogę się spodziewać wszystkiego. Gdy jednak zada się pytanie co dało dziecko z ZD najczęściej pada najbardziej manipulująca odpowiedź: miłość. Ja w to nie wierzę, zatem sam postanowiłem popatrzeć na siebie.

Pytanie było dość ogólne i szczerze mówiąc piszę odpowiedź na nie dość regularnie.

Nie ma czegoś takiego jak przegrana. Ja to nazywam trochę inaczej: KIEDY RODZIC SIĘ PODDAJE?

Oczywiście, wydaje się być to dla mnie pewne. Wszystko też zależy czego oczekujemy. Jednakże patrząc na to bardziej pragmatycznie i doświadczalnie to są takie momenty, które mogą dramatycznie-pozytywnie nas zaskoczyć.

Dzisiaj z perspektywy już 13 lat Jaśka i 24 Kamila powiem tak: za dużo rodzic traci czasu na rzeczy nieefektywne, depresyjne, bez wyjścia…marudzenie. Za mało skupia się na sobie, bo jesteśmy przecież kobietą i mężczyzną, ludźmi i chcemy dobrze żyć.

Jest to coś innego niż przegrana na pewno. Zawsze powtarzam każdemu to jedno zdanie: buduj szanse, wykorzystuj okazje. Tutaj nie jest tematem przegrana czy wygrana, tylko czy rodzic umie zobaczyć szanse i okazje jakie stoją przed dzieckiem, ale i przed nim samym.

Inny rodzic, który ma dziecko troszeczkę starsze i…jest poukładany, logiczny, umiejący powiedzieć dlaczego coś robi, dlaczego nie. Taka logika, pragmatyzm ułatwia budować scenariusze…skoro komuś się udało, to dlaczego nie mi. Może to brzmi trywialnie, ale jest to niezwykle skuteczne, potrzebne  i wspierające.

Zawsze będę powtarzał, że każdy powinien mieć tyle szczęścia co my. W Polsce, gdy Janek się urodził, spotkaliśmy Teresę Kaczan. Nie rodzica a człowieka niesamowitego. Ona nas “przestawiła” z naszym myśleniem i działaniem, a potem dzięki niej spotkaliśmy Corę Halder. Holenderkę, pragmatyczną do bólu, oddaną profesjonalistkę…ale przede wszystkim matkę.  Dzięki jej pragmatyzmowi udało nam się […]

Film “Yo tambien” z Pablo Pinedą zrobił na mnie duże wrażenie, ale…kluczem do zrozumienia czym jest ZD był dla mnie chłopak z Japonii, Akihito, grający fenomenalnie na fortepianie i ta wiosna w jego wykonaniu!

Każdy kto lata samolotami, pływa statkami zapewne spotkał się z instrukcją podawaną przez stewardów/stewardesy dotyczącą procedur awaryjnych. W nich zawsze na pierwszym miejscu jest RODZIC…a potem dziecko.

Nie ma odpowiedzi jednoznacznej na tak postawione pytanie. Każdy z nas jest inny, zatem każdy musi mieć inne podejście.

Po pierwsze należy uważnie słuchać wszystkich i oceniać fakty a nie emocje. Po drugie jeżeli ktoś jest zdecydowanym przeciwnikiem, zdecydowanym zwolennikiem to nie należy go słuchać, gdyż na pewno przekrzywia obraz sytuacji.

Spodobało mi się to pytanie, które w istocie jest złożeniem dwóch. Jeżeli chciałbym dzisiaj zbudować idealnego rodzica, na podstawie doświadczeń z całego świata, w tym z Polski, wyglądałoby to całkiem ciekawie. Jakimi rodzicami powinniśmy być?

Mogę zaskoczyć, ale najbardziej krytyczna sytuacja dla mnie nie jest związana z tym co mamy my, ale jak wpływacie Wy na nas…czyli nie rozumiem zawiści innych rodziców, ich egoizmu, lenistwa i ciągłego tłumaczenia. Zawsze słyszę, że ja dla swojego dziecka zrobię wszystko…najczęściej rozwalę wszystko, ale niczego nie zbuduję.

Jest to bardzo trudne pytanie, gdyż po każdym tygodniu może się zmienić. Tomku zatem moja odpowiedź będzie miała kilka wątków i nie będzie tak jednoznaczna, jakbyś chciał.