Czytam co raz częściej internetowe wydanie west-info.eu . To tam znajduję wiele ciekawych europejskich inicjatyw, tak jak i tą. Dla mnie to pierwszy taki hotel.

Pokazywałem ostatnio jak ludzie z zespołem Downa są szczęśliwi, gdy dostają zaproszenie na studia z różnych szkół. Dzisiaj efekt projektu, którego zadaniem jest przejście z poziomu edukacji w szkole do samodzielnej pracy. Już marzy mi się taka sytuacja w Polsce.

Nie wiem czy znacie tą historię. Od 3 tygodni pojawia się w amerykańskiej prasie, ale także w polskie telewizji. Jest to historia Bena szukającego pracy.

Rozmawiałem z Thomasem, dlaczego tak wiele przykładów płynie z krajów anglosaskich dotyczących pracy osób z ZD.

Jak pytam rodziców dorosłych osób z ZD, jakie prace najchętniej wykonują ich bliscy, najczęściej słyszę…lubią jeść….są mili i grzeczni.

Kevin pracuje 20 lat w tym samym miejscu. Jak to w Ameryce podkreśla się jego zaangażowanie i wartość jaką niesie dla wszystkich. Kevin pakuje zakupy, wita się z klientami pomaga im. Po pracy jest ochotnikiem w policji. Tak w policji.

Piotr na wyjeździe i ja w drodze. Wieczór. O czym rozmawiają faceci: Czy widziałeś tego właściciela restauracji? Tak widziałem i aż dech mi zapiera. Zresztą popatrzcie sami.

Dzięki Ali odkopałem kilka moich wspomnień i informacji przesłanych od przyjaciół z całego Świata. A o co chodzi? Popatrzcie na odrobinę optymizmu jak to podsumowała Ala.

Dzięki Andrew dowiedziałem się jak jest z pracą osób z ZD w Australii. Ciekawe, że tutaj rząd postanowił ich wesprzeć.

Wszystkie kraje anglosaskie próbują angażować osoby niepełnosprawne w “tryby” funkcjonowania społeczeństwa. Praca jest jednym z ważniejszych elementów, które próbuje się wykorzystać. Daje ona nie tylko niezależność, ale jest najlepszą rehabilitacją. To co Marek w swoim komentarzu ujął: jest najlepszą formą walki z Alzheimerem!

To już niezły staż. Dla osoby z ZD to wydarzenie, niemal jak życie. Pomyślcie rok: 1992 “ciemnogród” panuje a tutaj on dostaje pracę. Znów bez Thomasa nie wiedziałbym o tym, dziękuję.

“Oni kochają go, jego stosunek do nich” – tak mówi w tle tego filmu jego przełożona. Praca osób z ZD wykorzystująca ich cechy osobowe: ciepło, radość życia, daje klientom i im samym dużo radości.

Jak Marta podesłała mi linka nie miałem jak przeczytać ten artykuł. Intrygował mnie tytuł JAPONKA, zastanawiałem się o co tutaj chodzi?

Projekt pracy osób z ZD w McDonaldzie w Europie nie jest nowy. Od 1992 roku we Włoszech pracuje w samym Rzymie około 30 osób w 15 restauracjach. Dlaczego o tym piszę?

Kolejny niesamowity przykład świetnej pracy osoby z ZD. Jak patrzę na ten film to chciałbym taki sam otrzymać z Polski :)

Miałem duże problemy, aby odpowiednio zakwalifikować ten wpis. Z jednej strony jest to film, z drugiej jest to historia wspaniałego przedsięwzięcia: PIEKARNI produkującej chleb przez osoby z ZD. Bardzo mi się to podoba i polecam wszystkim.

Dzisiejszy wpis o pracy zastanowił mnie i zmusił do poszukiwań  w moich archiwach. Co się okazało? “Ameryka już została odkryta!”.

Zaczyna się tak: “Szacuje się, że w Polsce żyje ok. 60 tys. osób z tym zespołem. Nie wiadomo jednak ilu z nich pracuje, bo w oficjalnych zestawieniach osoby te zaliczane są do grupy pracowników z niepełnosprawnością intelektualną, a ci zaś dalej do grupy pracowników ze schorzeniami specjalnymi. “

Ponoć marzenia wigilijne się spełniają. Ja życzę wszystkim naszym dzieciom aby mogły pracować i się cieszyć pracą tak jak Brogan.

To zdarzyło się w Australii, w Woolworths, dużym sklepie spożywczym. Dawid obchodził 10 rocznicę swojej pracy. Do niedawna niemożliwe dla osoby z ZD, dzisiaj…