Co jest najważniejsze w wychowaniu dwójki dzieci z niepełnosprawnością?
lipiec 2, 2019 by Jarek
Kategoria: Po prostu życie
Mieć motywację do przeżycia dnia i mieć plan jak go zagospodarować…także dla siebie,.
Komentarze
1 Komentarz do “Co jest najważniejsze w wychowaniu dwójki dzieci z niepełnosprawnością?”-
Po prostu życie
- "Między Nami. Bez tabu o niepełnosprawności" projekt Fundacji Z Nami.
- Samotność dorosłych z zespołem Downa...zaczyna się po szkole
- Samotność dorosłych z zespołem Downa z czego wynika?
- Czy to jest racjonalne? Czy może jest to wzór utrwalony w minionych latach?
- Dorośli niepełnosprawni są po prostu bezbronni.
- Co może wziąć dziecko od rodzica to wiemy, ale co może wziąć rodzic od dziecka?
- "...osoby ze specjalną potrzebą wsparcia w realizacji zwyczajnych ludzkich potrzeb"
- Ja kierowca, ja kelnerka
- Moja synowa, mój zięć.
- Ubezwłasnowolnić, czy nie robić tego?
- Samotność Rodzica.
- Bartosz mówi o sobie w akcji Fundacji Avalon w kampanii Teraz mnie widzisz
- Moje dwa życzenia do nowego rządu
- Zdrowy nie zrozumie chorego, czyli po Międzynarodowym Dniu Osób Niepełnosprawnych .
- “Najlepsza sugestia Twoja dla nas jako Rodziców?”
- Po wyborach…
- Co mi dało moje dziecko z niepełnosprawnością?..o roli kobiety
- Dlaczego w Stanach jest Buddy Walk, a w Polsce nie ma?
- Czego nie powiedzą Tobie po urodzeniu…Bartek
- “One są takie kochane!”
Pytania
Najnowsze komentarze
- Po co polydatin?…opinie naukowców (3)
- “Co ja mam zrobić…?” powiedział lekarz patrząc na wyniki tarczycy. (2)
- “Czy cukrzyca jest typologią w ZD od urodzenia, czy jest wadą wrodzoną?” (1)
- Modrzew: Pełna racja, trudno się nie zgodzić.
- Wpływ histaminy na neuroprzekaźniki, reakcję alergiczną w jelitach. (13)
- can: Jest to skomplikowany problem ale nie nazywałbym to tylko “problemem histaminowym”, a bardziej...
- Definicja 2025 komentarz (1)
- Sgraffito: Trzymamy kciuki i pozdrawiamy
Jest to olbrzymie wyzwanie dla rodziców. Czasami człowiek się budzi bez żadnej motywacji…. tylko.. “dajcie mi dziś spokój”.. A jednak…. trzeba sobie radzić. Jak to powiedział mój ginekolog po urodzeniu mego syna… “życie toczy się dalej” Cóż …I się toczy. Podziwiam.