coś na czasie….inhalatory

Chorujemy, chorujemy dostajemy antybiotyki, a nie wiemy, że…inhalatory mogą skutecznie wspomagać organizmy nasze i naszych dzieci za pomocą inhalacji wziewnych wspomagających cały układ oddechowy. Takie postępowanie może ograniczyć branie antybiotyków. Należy pamiętać, jednak o jednym, aby był to inhalator kompresorowy, aby poziom wydajności aerozolu był najlepszy z możliwych i żeby był efektywny, gdyż nie każde dziecko lubi siedzieć 15 minut z maską na buzi!

Możecie zapytać mnie, co to znaczy wydajny? Odpowiem-po prostu szybko uwalniający lek i to skutecznie! Sprawdzajcie też jak działa, czy nie warczy i jak można jego części sterylizować. Ceny inhalatorów to od 130 do 300 pln.

Dla tych, którzy mieszkają we Wrocławiu istnieje usługa wypożyczenia na 2 tygodnie inhalatora w Aptece Mniszek przy ulicy Grabiszyńskiej 94 w cenie 12 pln za 2 tygodnie (może być wymagana kaucja 100 pln).

 

Poniższy artykuł znalazłem na Dbam o zdrowie.pl myślę, że w pełni prezentujący “wszystko”!

Inhalatory na choroby dróg oddechowych

Autor: Ewa Pakuła
Żródło: Czasopismo DoZ

Grupą chorób wewnętrznych predysponowanych szczególnie do leczenia miejscowego są choroby układu oddechowego. Coraz częściej pacjentom podaje się leki bezpośrednio do dróg oddechowych drogą wziewną za pomocą urządzeń nazywanych inhalatorami.

Wybierając inhalator należy uwzględnić kilka ważnych danych dotyczących:

• wieku chorego – dla dziecka warto wybrać inhalator z regulacją przepływu.
• rodzaju choroby – jeśli choroba obejmuje górne i dolne drogi oddechowe, korzystny jest inhalator z regulacją przepływu.
• ciężkości choroby – gdy choroba układu oddechowego ma przebieg średni lub ciężki wskazany jest inhalator ze sprężarką min. 2 bary lub inhalator ultradźwiękowy (mukowiscydoza, POCHP).
• stosowania w warunkach domowych – dla jednego chorego do stosowania
  w warunkach domowych wystarczający jest inhalator ze sprężarką min. 2 bary.
• rodzajów leków stosowanych do inhalacji – leki takie jak, mukolityki, rozszerzające oskrzela, glikokortykosteroidy lepiej działają w postaci nebulizacji.
• wyboru napędu – sprężarka czy generator ultradźwiękowy.

Leczenie wziewne ma kilka niewątpliwych zalet, gdyż umożliwia:

• szybsze działanie leku i to w samym ognisku choroby,
• zmniejszenie dawki leku,
• ograniczenie możliwości ogólnego działania i efektów niepożądanych tego leku.

Lek, który ma działać leczniczo w drogach oddechowych, musi dostać się tam jako aerozol czyli zawiesina cząsteczek leku (płynnego lub proszku) rozproszonych w nośniku gazowym. Leczenie wziewne jest skuteczne wówczas, gdy średnica większości inhalowanych cząsteczek aerozolu kształtuje się między 1 a 5 mikrometrów, gdyż tylko takie trafiają do oskrzelików i pęcherzyków płucnych.
Często zamiennie używa się nazw inhalator i nebulizator na określenie urządzenia generującego aerozol leczniczy. Nie są to jednak synonimy, ponieważ nazwa inhalator przyjęta jest dla określenia urządzenia niezależnie od techniki, jaka jest zastosowana do uzyskania fazy rozproszonej leku. Natomiast nazwa nebulizator określa tylko i wyłącznie element inhalatora tj. pojemnik na lek. Jest to jednakże bardzo istotna część inhalatora, ponieważ to właśnie w nebulizatorze dochodzi do rozpylenia podawanego leku w aerozol o pożądanej średnicy cząstek.
Dla celów leczenia wziewnego w warunkach domowych można używać małych, kieszonkowych inhalatorów ciśnieniowych lub proszkowych dostępnych na receptę albo większych, przenośnych urządzeń inhalacyjnych pneumatycznych lub ultradźwiękowych, które zakupić można w każdej aptece.
Inhalatory kieszonkowe
Inhalatory ciśnieniowe i proszkowe są wygodne, gdyż dzięki swoim małym rozmiarom chory zawsze może je mieć przy sobie i użyć w każdej chwili.
W znanych już od wielu lat inhalatorach ciśnieniowych lek zawieszony jest w płynnym nośniku bezfreonowym. Pacjent aplikuje sobie do ust jednorazową dawkę leku przez naciśnięcie metalowego zbiornika inhalatora. Skuteczność tej inhalacji w dużej mierze zależy od skoordynowania przez chorego ruchu naciśnięcia pojemnika inhalatora i wykonania głębokiego wdechu. W celu ułatwienia stosowania inhalatorów ciśnieniowych dostępne są w aptekach przystawki objętościowe:

• rezerwuarowe, przez które oddycha chory nie umiejący samodzielnie skoordynować uwolnienia leku z inhalatora z wdechem,
• przedłużające drogę leku do dróg oddechowych, co zmienia wielkość cząstek wdychanych przez chorego i ogranicza osadzanie się leku w jamie ustnej i gardle.
  Inhalatory proszkowe są dostępne w naszych aptekach od kilku lat. Nośnikiem dla leku są cząsteczki laktozy lub glukozy, które w trakcie wdechu osadzają się w górnych drogach oddechowych, a cząsteczki leku wnikają głębiej. Inhalatory proszkowe występują jako:
• jednodawkowe wymagające przed każdym użyciem włożenia kapsułki z lekiem do inhalatora i przekłucia jej tuż przed zainhalowaniem leku
• wielodawkowe, w których znajduje się określona liczba pojedynczych dawek leku na taśmie (tzw. dysk) lub w pojemniku (tzw. turbuhaler).

Inhalatory proszkowe są łatwiejsze do stosowania niż inhalatory ciśnieniowe, ponieważ chory sam inicjuje przyjęcie dawki za pomocą swojego wdechu.
Nebulizacja
Coraz dynamicznej rozwijającą się w ostatnich latach alternatywą dla inhalatorów kieszonkowych są inhalatory pneumatyczne i ultradźwiękowe służące do przeprowadzania zabiegu nebulizacji (łac. nebula – mgła), która polega na inhalowaniu pacjentowi płynnych leków w postaci rozproszonych cząsteczek aerozolu bezpośrednio do układu oddechowego. Niewątpliwe zalety nebulizacji w stosunku do inhalatorów kieszonkowych to:

• łatwość jej wykonania,
• brak konieczności koordynowania wdechu i wydechu, co umożliwia nebulizowanie dzieci, osób starszych i chorych niewspółpracujących,
• możliwość indywidualnego ustalenia dawki i rodzaju leku, a także podania w jednej nebulizacji kilka leków,
• możliwość tlenoterapii.

O inhalatorach do nebulizacji
W inhalatorach pneumatycznych wytwarzanie aerozolu odbywa się przy pomocy sprężonego powietrza pobieranego z otoczenia przez sprężarkę elektryczną. Do przeprowadzenia nebulizacji konieczne jest podłączenie do inhalatora pneumatycznego przewodu powietrznego zakończonego nebulizatorem, czyli pojemnikiem na płynny lek połączonego z maseczką twarzową lub ustnikiem, przez który chory oddycha w czasie zabiegu nebulizacji. Wydajność nebulizatora jest tym większa, im wyższe jest ciśnienie powietrza wtłaczanego do dyszy i im mniejsza jest średnica wewnętrzna tej dyszy. Dzięki takim parametrom, w aerozolu obecne są małe cząstki swobodnie wnikające do dolnych dróg oddechowych, a czas potrzebny do zainhalowania całej dawki leku skraca się.
Wadą inhalatorów pneumatycznych jest obniżanie się temperatury aerozolu, co niekorzystnie działa na drogi oddechowe. Dlatego niektóre nowoczesne inhalatory wyposażone są w termostat, a do pozostałych chory może zainstalować dodatkowo przystawkę termalną, dzięki którym aerozol ma temperaturę 28-37oC. Niektóre inhalatory wyposażone są w głowicę wytwarzającą dwa rodzaje aerozolu: małych cząsteczek penetrujących do dolnych dróg oddechowych lub większych cząsteczek do inhalacji górnych dróg oddechowych. Do użytku domowego polecane są nebulizatory niskoobjętościowe rozpraszające małą objętość płynu z lekiem (kilka ml).
Nebulizacja jest efektywna wówczas, gdy nebulizator niskoobjętościowy zamienia ponad 50% dawki leku w aerozol o średnicy cząsteczek 0,5-5 mikrometrów w czasie do 10 minut.
Parametry niezbędne do uzyskania takiej efektywności nebulizatora to ciśnienie gazu nie niższe niż 1-3 atmosfery oraz objętość początkowa roztworu 2,5-5,0 ml.
Leki zalecane do stosowania w nebulizacji za pomocą inhalatorów pneumatycznych to: antybiotyki, glikokortykosteroidy, leki rozszerzające oskrzela, mukolityki, kromony, dornaza alfa.
Drugim rodzajem inhalatorów są inhalatory ultradźwiękowe, które są aparatami bardziej złożonymi i wydajnymi, jeśli chodzi o efekt nebulizacji. Inhalatory te wytwarzają aerozol w komorze głównej urządzenia dzięki energii ultradźwięków z generatora ultradźwiękowego o częstotliwości drgań 1-2 MHz. Im wyższa jest energia drgań i niższa gęstość roztworu, tym powstające cząstki są mniejsze. Inhalator ultradźwiękowy wytwarza aerozol bez niekorzystnego obniżenia temperatury. Do nebulizacji ultradźwiękowej konieczne jest tylko ok. 2,5 ml roztworu leku. W przeciwieństwie do sprężarki pneumatycznej, generator ultradźwiękowy jest urządzeniem cichym i nie wymaga dodatkowego nebulizatora.
Nebulizacja z zastosowaniem inhalatorów ultradźwiękowych jest przeciwwskazana u noworodków i niemowląt do końca 1 roku życia. Nie należy też podawać tą drogą leków takich, jak: dornaza-alfa, antybiotyków i glikokortykosteroidów. Leki zalecane do nebulizacji za pomocą inhalatorów ultradźwiękowych to preparaty mukolityczne i chlorek sodu.
Wskazania do nebulizacji to:

• przewlekłe choroby górnych dróg oddechowych tj. nieżyt nosa, gardła i krtani (alergiczne i niealergiczne),
• nawracające i przewlekle zapalenia zatok przynosowych,
• nawracające zapalenia oskrzeli,
• rozstrzenia oskrzeli,
• przewlekła obturacyjna choroba płuc (POCHP),
• astma oskrzelowa (zwłaszcza postać ciężka lub jej zaostrzenie)
• grzybice układu oddechowego,
• pneumocystoza,
• mukowiscydoza – leczenie przewlekłe i w zaostrzeniach,
• ostre infekcje dolnych dróg oddechowych.

Przeciwwskazaniami do nebulizacji są:

• ciężka niewydolność krążenia,
• niewydolność oddechowa nie związana z mechanizmem obturacji oskrzeli,
• przewlekłe, ciężkie choroby układu oddechowego (gruźlica, nowotwory),
• krwotok z dróg oddechowych.

Powikłania nebulizacji zdarzają się rzadko i mogą to być:

• miejscowe: kaszel, chrypka, skurcz oskrzeli, duszność
• ogólnoustrojowe: wynikające z niepożądanego działania ogólnoustrojowego leku.

Najpopularniejsze w terapii większości przewlekłych chorób układu oddechowego są inhalatory pneumatyczne. Inhalatory ultradźwiękowe szczególnie pomocne są przy ciężkich chorobach dróg oddechowych (mukowiscydoza, POCHP) z dużą ilością lepkiej wydzieliny rozrzedzanej inhalacjami z leków mukolitycznych lub chlorku sodowego.

Piśmiennictwo:

1. Jerzy Alkiewicz, Anna Bręborowicz „ Wziewne stosowanie leków w chorobach układu oddechowego” w „Choroby wewnętrzne” pod red. Andrzeja Szczeklika, Medycyna Praktyczna, Kraków 2005
2. Ewa Cichocka-Jarosz, Przemko Kwinta „Technika i zasady stosowania leków w nebulizacji w leczeniu chorób dolnych dróg oddechowych u dzieci”, Medycyna Praktyczna Pediatria 2001/05