Czy słuch nie jest ograniczeniem w prowadzonych terapiach?

Dostałem takie pytanie. Odpowiedź jest być może banalna, ale prawdziwa: JEST.

Uważam, że różnorodność terapii jest istotna, gdyż muszą być one dopasowane do dziecka…ale:

1.Jeżeli ono nie słyszy to czy jest sens prowadzić terapię muzyczną? W ZD duża część dzieci ma znacznie pogorszony słuch, który jest nie kontrolowany i nie leczony, gdyż wszyscy mówią, że to jest efekt upośledzenia.

2.Jeżeli dźwięk ma być terapią to w związku z anomaliami anatomicznymi ucha dziecka z ZD, ten dźwięk nie zawsze dociera do mózgu w swojej wyjściowej formie. Jest/może być mocno zniekształcony. Czy taka terapia zatem może być skuteczna? Wydaje mi się, że nie jest to takie jednoznaczne. Można oczekiwać, że niekoniecznie.

3.Jeżeli dziecko z ZD może nie słyszeć na pewnych poziomach, jeżeli zniekształcany jest dźwięk przy pewnych spółgłoskach, czy terapia zasadzająca się na precyzyjności przekazu dźwięku jest skuteczna? Powiem, że widać to u logopedy. On zawsze musi dopasowywać się do odbioru dziecka. Wtedy jest to możliwe, ale jeżeli metoda jest nieelastyczna pod tym względem, to nie widzę szans na sukces.