Droga do NIEZALEŻNOŚCI! – cel dla mnie na taki program za 5 lat, może 8
W USA przy Uniwersytetach, Collegach powstają programy wspierające osoby z ZD, z autyzmem w ich drodze do NIEZALEŻNOŚCI!
Opiszę dzisiaj taki program, który powstał przy UCLA, czyli Uniwersytecie Kalifornia.
Program ten wystartował pod koniec 2009 roku. Jest “ścieżką” w ramach której, w ciągu 2 lat, osoby z niepełnosprawnością intelektualną są przygotowywane do bycia niezależnym. W ramach tego programu wszystko zaczyna się od “ucieczki” z domu. Studenci dostają swoje własne pokoje i muszą nauczyć się wszystkiego :). Nie jest to jednak taki “słodki” początek, gdyż jest to program całkowicie płatny i kosztujący 60 000 USD rocznie biorąc pod uwagę wszystkie wydatki łącznie z wyżywieniem i mieszkaniem i opieką i zajęciami dodatkowymi.
http://rafu.com/news/2012/01/a-path-to-an-independent-life/
Każdy ze studentów realizuje swój program. Mają trenera, który ich wspiera i daje im BEZPIECZEŃSTWO 24 h! Ashmore z ZD, po programie chce zostać asystentem instruktora tańca. Chce mieć własne mieszkanie, chłopaka i być może adoptować dziecko.
https://www.uclaextension.edu/pathway/r/Default.aspx
To co widać z opisu programu, to nacisk na zdobycie wiedzy typowej dla collegów z dziedziny sztuki w połączeniu z “doświadczaniem” życia. Niesamowite są słowa osób które ukończyły program, wielu z nich tak jak Ashmore zmienia wygląd ich życia. Stają, rzeczywiście, na WŁASNE NOGI, wiedząc jak znaleźć pracę, jak ugotować obiad, jak fascynować się tańcem, ale jak ciężko jest samodzielnie zaplanować wydatki!
Jest to trening do lepszego poznania własnych umiejętności i zdolności.
Już mi się to marzy!
Wspaniały program ale strasznie drogi… czytając o wszystkich programach przygotowujących do niezależności nasuwa mi się jeden wspólny mianownik – odizolowanie od rodziców! bo myślę, że największym problemem są rodzice! podający talerzyk, krojący mięsko, wiążący bucik, całujący w czółko i ubierający nastolatków jak maluszki… ciągle mam przed oczami takie sceny, co jest tylko dowodem na to, że dzieciaki nie mogą dorosnąć bo my na to im nie pozwalamy. Zresztą zastanówmy się dlaczego osoba z zD mimo wieku dorosłego jest nazywana dzieckiem? bo zamykając oczy widzimy mamę prowadzącą za rączkę dorosłego syna, dorosłą dziewczynę w kiteczkach, w restauracji mamę krojącą mięsko synkowi… to my sami tworzymy taki obraz naszych dzieci! Program prowadzący do niezależności możemy rozpocząć rownież w naszym domu w czasie wykonywania codziennych czynności, przez zabawę, wymagając, prosząc, pokazując, a przede wszystkim rozmawiając…
Marta
Marta