Dzień 1: “…plan dla dorosłej osoby w wieku 30 lat z ZD, na życie jest celem, do którego powinni zmierzać rodzice”

Zapytałem Cory w trakcie kolacji, co według niej, matki kobiety z ZD, jest najważniejsze z perspektywy życia jej córki. Czy edukacja, czy praca, czy samodzielność, czy może jeszcze coś innego?

Córka Cory pracuje, ma przyjaciół, jest zdrowa i jest samodzielna. Przy takim bagażu doświadczeń, Cora okazała się bardzo stanowczym w swojej opinii, dyskutantem. Powiedziała:”…w życiu osoby z ZD, występują pewnego rodzaju kryzysy. Pierwszy gdy okazuje się, że nie jest w stanie pójść z rówieśnikami do szkoły. Drugi gdy zaczyna być świadoma różnic między nią a osobami bez ZD. Trzeci, gdy widzi że w istocie jest samotna, bez planu na życie. Przeciętnie dotyczy to osób, które są między 25 a 32 rokiem życia. Wtedy pojawia się “na zewnątrz” depresja, która dla wielu jest typowym objawem choroby Alzheimera. Niestety jest to depresja, która wynika z bezradności i samotności, stąd plan na życie jaki ma Ulli jest najciekawszym wydarzeniem ostatnich lat w Niemczech.”

Ja o tym Wam też opowiem.