Edukacja we Wrocławiu – szkoły, spotkanie 1 w roku szkolnym 2012/2013
Rozpoczął się rok szkolny i tak jak się umawialiśmy wcześniej, spotkaliśmy się by przedyskutować, co się zdarzyło, co się dzieje i co możemy zrobić w ramach naszego programu.
W spotkaniu wzięły udział osoby reprezentujące Szkoły uczestniczące w programie oraz Stowarzyszenie.
PROGRAM SPOTKANIA:
1.Wymiana poglądów na temat systemu komunikacji, wsparcia Szkół w różnym zakresie, ustalenie harmonogramu spotkań.
2.Prezentacja poglądów na temat efektywności integracji w modelu bieżącym w Polsce.
3.Cele jakie powinniśmy sobie postawić w NASZEJ edukacji we Wrocławiu.
USTALENIA:
1.Spotkania wymieniające doświadczenia będą każdorazowo ustalane na koniec bieżącego spotkania łącznie z tematyką. Zatem kolejne odbędzie się 22 listopada w Szkole Podstawowej numer 8 przy ulicy Kowalskiej 105. Tematem spotkania będzie:
-jak uczyć dzieci z ZD języka angielskiego w klasach 1-3
-jak prowadzić zajęcia lekcyjne w klasie, gdzie są dzieci z ZD
Spotkanie te ma mieć charakter warsztatowy.
2.W ramach każdego spotkania przedstawiciel Stowarzyszenia będzie przygotowywał problem w kontekście doświadczeń europejskich.
3.Warsztaty szkoleniowe dla nauczycieli będą organizowane przez rodziców “lokalnie”, czyli każda szkoła będzie miała swój program działań prowadzony przez rodziców “dopisanych” do danej szkoły.
4.Komunikacja będzie odbywać się za pomocą maili oraz poprzez komunikację służbową.
PREZENTACJA
TEMAT: Efektywność edukacji integracyjnej – model obowiązujący obecnie
Model edukacji integracyjnej został w Polsce zbudowany w oparciu o decyzje ustawy o oświacie z roku 1991 i dokumentów uzupełniających do niej, tworząc schemat organizacyjny takiej szkoły, klasy. Nie przewidywał jednak pojawienie się dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w klasie, w takim wymiarze jak to ma obecnie miejsce. Uważany jest zatem za nieefektywny ze względu na strukturę, cele i zasady.
Efektem, tak przyjętych sztywnych rozwiązań oraz “wejściem” dzieci z ZD do klasy integracyjnej, stało się przyczyną dezintegracji celów jakie stawiała ustawa wobec tego typu klas, szkół.
Dało to w efekcie OBECNOŚĆ DZIECKA ale nie jego uczestnictwo w zajęciach.
Dało obecność nauczyciela wspomagającego ale nie AKTYWIZACJĘ DZIECKA niepełnosprawnego w zajęciach. Rola nauczyciela wspomagającego była rolą “tłumacza rzeczywistości”, powodując odseparowanie dziecka od “istniejącej rzeczywistości.”
Nauczyciel wspomagający został podporządkowany nauczycielowi prowadzącemu, który za cel miał realizację programu, ale NIE INDYWIDUALIZACJĘ ROZWOJU DZIECI W KLASIE. Zatem najważniejszy był “zrealizowany program” a nie jego opanowanie.
W Chorwacji system jaki funkcjonował wskazywał na nieco inne problemy.
Rozwiązuje się je w wprowadzając nowy typ książek, prowadzenie lekcji w języku angielskim, dając nauczycielowi możliwość elastycznej ingerencji w czas trwania lekcji, wprowadzając innowacyjne narzędzia do ich prowadzenia jak tablice multimedialne, komputery oraz zapewniając swobodę organizacji klasy w układzie architektonicznym. W przypadku samych nauczycieli powołano zespoły 2 osobowe, które prowadziły zajęcia nie w ramach specjalizacji przedmiotowej, czy funkcjonalnej, a tematycznej.
Analizując podejście Chorwatów do ich problemów, można przygotować analizę zmian w naszym obecnym systemie.
W zmianach tych, konieczna jest indywidualizacja programowa uczniów całej klasy. Daje to szanse na prezentacje indywidualnych możliwości dziecka, bez porównywania ich do rówieśników. Pozwala także na motywację w obrębie klasy i uczestnictwo aktywne dziecka. Cele stawiane dziecku muszą być jednoznaczne i precyzyjne tak jak wobec pozostałych uczniów. DZIECKO Z ZD ma mieć CELE EDUKACYJNE i JE REALIZOWAĆ a nie być obecnym na lekcji.
Obecność nauczyciela wspomagającego powinna dotyczyć całej klasy, a nie dziecka z ZD. Wsparcie w zajęciach jest konieczne wtedy, gdy jest to związane z barierą która powstała, a nie ciągle. Specjalizacja w danej niepełnosprawności powoduje, że podstawowe elementy wiedzy w zakresie ograniczeń edukacyjnych dziecka z ZD, są szybko i skutecznie niwelowane.
Klasa z udziałem dzieci z ZD musi dawać im motywację do funkcjonowania. Wszystko co się dzieje w klasie musi mieć tryb “powszechności” co spowoduje, że dziecko nie będzie inne np. z powodu braku zadań stawianych przez nauczyciela w trakcie lekcji. Z drugiej strony musi być wzmacniane poprzez możliwość bycia ze “swoimi”, czyli pozostałymi dziećmi z ZD. Ten ostatni element musi być elementem “specyficznego, pozytywnego ładowania się”. Może się odbywać na zasadzie 45 minutowych zajęć wspólnych, wszystkich dzieci z ZD uczęszczających do danej szkoły, w ramach zajęć pozalekcyjnych, bez względu na wiek. Dzięki temu będą tworzyć się relacje, długoterminowe, wspomagające dzieci z ZD w ramach swojej, własnej grupy.