Karnozyna może być wsparciem w zespole Downa, na ścieżce nadmiernej ekspresji genu PARP1.
maj 2, 2019 by Jarek
Kategoria: Suplementy, leki i ich kontrola
“…ekspresja genu PARP1 jest przynajmniej dwukrotnie większa w porównaniu do normalnej, co wydaje się być związane z ciężkim fenotypem upośledzenia intelektualnego osób z ZD.” Taką mamy charakterystykę genu PARP1 w zespole Downa. Jego dysfunkcja wpływa negatywnie na integralność i jakość DNA, co warunkuje wiele metabolizmów, procesów, sposób negatywny.
Poszukując odpowiedzi na Wasze pytania, sięgałem dalej i dalej. Co mnie intrygowało, pytania zadawali rodzice dzieci z autyzmem. Karnozyna jako neuroprotektor w ZD wiosny nie czyni…tak mi się wydawało…i znalazłem ten wątek.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/gene/142
http://www.zespoldowna.info/rybozyd-nikotynamidu-cz-4-resweratrol-stabilnosc-dna-i-chromosomow.html
Bardzo ciekawy jest już sam tytuł raportu, co wzmocniło moją czujność.
Modulation of PARP-1 and PARP-2 expression by L-carnosine and trehalose after LPS and INFγ-induced oxidative stress.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21053069/
Pojawiają się tam oczywiście geny PARP1, PARP2 ale też INF i substancja trehalose, czyli trehaloza. Teraz wrócę do wyjaśnienia kilu tematów. Jak wystukacie na tej stronie IFN pojawią się te artykuły:
http://www.zespoldowna.info/geny-szczepionkowe-wg-mthfr-uk.html
Dotyczą one relacji między genem IFNAR a interferonami. W ZD mamy potrojonego IFNAR, który zmienia funkcjonowanie interferonów IFN-γ, przez co ZD jest problemem immunologicznym. Pojawienie się karnozyny jako mechanizmu obniżającego reaktywność interferonów jest mi znana, ale…
Interferony (IFNs) – ogólna nazwa grupy białek wytwarzanych i uwalnianych przez komórki ciała, jako odpowiedź na obecność patogenów (np. wirusy, bakterie, pasożyty jak również komórki nowotworowe) wewnątrz organizmu. Interferony zapewniają komunikację pomiędzy komórkami ciała, w celu zwalczenia patogenów, poprzez uruchomienie mechanizmów obronnych systemu immunologicznego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Interferony
Gdy z tego pierwszego artykułu weźmiemy kluczowe definicje, to zrozumiemy jak ważna jest regulacja interferonów w ZD.
“DEFINICJA 2 – INTERFERON W ZESPOLE DOWNA
IFNAR bezpośrednio moduluje aktywność limfocytów T. IFNAR jest potrojony na 21 chromosomie i jest genem, który w pierwszej kolejności służy do identyfikacji genetycznej zespołu Downa. Oznacza to, że aktywność genu IFNAR, limfocytów jest inna niż u wszystkich bez ZD.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15487707
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4729463/
DEFINICJA 3 – ROLA GENÓW W REAKCJI IMMUNOLOGICZNEJ U OSÓB Z ZESPOŁEM DOWNA
“Nie jest istotne czy są to patogeny typu bakterie, wirusy, pasożyty. Nie jest istotne czy są to błędy w reakcji immunologicznej. W ZD ta reakcja jest zawsze inna, od tej jakiej się oczekuje. Powody chyba są oczywiste: nadekspresja genu RCAN 1+DYRK 1 A daje stan immunosupresji, a obecność genów AIRE (reakcja autoimmunologiczna) i IFNAR1 (reakcja na patogeny) powoduje uzupełnienie tej negatywnej kombinacji.”
http://www.zespoldowna.info/odpornosc-w-zespole-downa.html
Geny IFNAR1, RCAN1, DYRK1, AIRE, SOD1 są genami silnie aktywnymi tytułem ich potrojenia i/lub silnej nadekspresji pojedynczego genu. Jeżeli dodamy do tego bardzo często celiakię, wrażliwość na gluten, co związane jest z polimorfizmami genów HLA, CTLA4, IL6, IL10,to ta reakcja jeszcze bardziej ulega zmianie. Jest jeszcze jeden mechanizm który łączy interferony z tymi genami. Opisałem go tak, wykorzystując wikipedię.org:
“Kiedy umiera komórka zainfekowana wirusem litycznym, uwalniane zostają nowe kopie wirusa, które atakują zdrowe komórki znajdujące się w pobliżu. Czasem jednak, zarażona komórka ostrzega sąsiednie o obecności wirusa, poprzez wydzielenie interferonu. Sąsiadujące komórki w odpowiedzi na obecność interferonu, produkują duże ilości enzymu – kinazy białkowej R (PKR). Enzym ten fosforyluje białko eIF-2. Skutkuje to ograniczeniem syntezy białek wewnątrz komórki. Ponadto, PKR aktywuje również inny enzym RNAzę L, który niszczy RNA wewnątrz komórki, aby zapobiec ewentualnej syntezie białek przez wirusa. W praktyce, wstrzymana synteza białek wyniszcza zarówno wirusa, jak i zainfekowane komórki. Dodatkowo, interferony zapoczątkowują produkcję setek innych białek odgrywających ważną rolę w walce organizmu z wirusem, zwanych ogólnie ISG (z ang. interferon-stimulated genes)[5][6]. Enzymy te hamują rozprzestrzenianie się wirusów poprzez zwiększenie aktywności białka p53, które zabija zainfekowane komórki zapoczątkowując mechanizm apoptozy, poprzez zwiększenie aktywności proteasomu oraz za pomocą MHC[7][8]. Podwyższony poziom MHC I zwiększa wykrywalność wirusowych tłuszczów przez cytotoksyczne limfocyty T, oraz komórki NK, a proteasomy przyspieszają tę reakcję. Natomiast podwyższony poziom MHC II wpływa na wykrywanie wirusowych białek przez limfocyty Th, które z kolei uwalniają cytokiny (np. interleukiny lub dodatkowe ilości interferonu), co pobudza do działania inne komórki odpornościowe. Białko p53 działa również ochronnie przed niektórymi nowotworami[7].’’
https://pl.wikipedia.org/wiki/Interferon
W tym mechanizmie bardzo istotną rolę odgrywa MHC, które jest reakcją na działanie interferonu. MHC przygotowuje odpowiedź na pojawienie się wirusów przygotowując limfocyty T do działania w reakcji na pojawienie się “problemu immunologicznego” . Zatem są kluczowe dla funkcjonowania układu odpornościowego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/G%C5%82%C3%B3wny_uk%C5%82ad_zgodno%C5%9Bci_tkankowej
Właśnie na MHC oddziaływują wspomniane geny modyfikujące reakcję immunologiczną.
Główny układ zgodności tkankowej, MHC (od ang. major histocompatibility complex) – zespół białek odpowiedzialnych za prezentację antygenów limfocytom T. Swoją nazwę zawdzięczają temu, że odkryto je jako pierwsze i najważniejsze białka decydujące o utrzymaniu się lub odrzuceniu przeszczepu, zatem odpowiadające za zgodność tkanek dawcy i biorcy.
https://pl.wikipedia.org/wiki/G%C5%82%C3%B3wny_uk%C5%82ad_zgodno%C5%9Bci_tkankowej
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27110310 “
Mam nadzieję, że jest to zrozumiałe. Teraz wracamy do cukru o nazwie trehaloza.
Trehaloza – organiczny związek chemiczny z grupy cukrów, disacharyd złożony z dwóch cząsteczek glukozy połączonych wiązaniem O-glikozydowym (α,D-glukopiranozylo-(1→1)-α,D-glukopiranozyd). Jest głównym cukrem hemolimfy owadów, znajduje się także w grzybach i drożdżach.
W organizmie ludzkim trawiona jest w jelicie cienkim przez enzym trehalazę, w wyniku czego powstają dwie cząsteczki α,D-glukozy.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Trehaloza
Trehaloza jako produkt u mnie zakodowała się jako mechanizm “czyszczenia” zbędnych substratów błędnych metabolizmów …takich jak nadmiar amyloidów beta.
http://www.zespoldowna.info/trehaloza-czyli-dobre-sprzatanie-organizmu.html
http://www.zespoldowna.info/czy-zespol-down-pomoze-w-leczeniu-choroby-alzheimera.html
W artykule pojawia się zatem “czyściciel” trehaloza, jak i regulator stresu oksydacyjnego, niszczyciel wolnych rodników karnozyna.
To możemy wrócić teraz do analizy raportu na ten temat.
1.”PARPs’ over activation leads to an excessive consumption of NAD(+) and ATP depletion…” to zdanie jest kluczowe dla zrozumienia po raz kolejny tego faktu, że w ZD nie ma energii komórkowej ATP i jest to mechanizm błędu genetycznego. To zdanie mówi, że nadmierna aktywność genów PARP, a tak mamy w ZD, prowadzi do nadmiernej konsumpcji NAD+ i wyczerpania się energii ATP.
Zatem dzieciaki, osoby z ZD ciągle funkcjonują na poziomie niedoboru energii komórkowej ATP.
2.Podanie zatem karnozyny i trehalozy jest krytyczne, gdyż jak naukowcy potwierdzają w tym modelu, obniża taka terapia aktywność genów PARP1 i PARP2, co za tym idzie może dać większą podaż energii ATP, większą liczbę NAD+, które obecnie musimy odbudowywać za pomocą rybozydu nikotynamidu.
3.Nikt nie zwraca uwagi na jeszcze jeden fakt. Nadmierna aktywność PARP1 jest mechanizmem dysfunkcji centralnego układu nerwowego, którego dysfunkcja w ZD jest istotna. Zatem korekta funkcjonowania tego genu może przełożyć się na rozwój osoby z ZD.
Z tej perspektywy karnozyna w połączeniu z trehalozą wydaje się być bardzo dobrą, osiągalną opcją.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17084037
I tutaj uwaga: istnieje inhibitor genu PARP1 o nazwie olaparib, który mógłby mieć tutaj zastosowanie, ale ponieważ znów jest lekiem onkologicznym, to trzeba czekać aż pojawi się w autyzmie, a potem w ZD.