Kiedy byśmy nie rozmawiali o aborcji?

Aborcja stała się kwestią polityczną i nie ma w niej ani trochę religijności. Ja jestem za kobietami, za człowiekiem który jest pozostawiony przez wszystkich “mądrych” i “religijnych” samemu sobie. Ale nie chcę włączać się w dyskusję na ten tematem. Chcę pokazać, kiedy temat aborcji mógłby nie być takim problemem, jakim jest dziś.

1.Wiedza medyczna

Przestańmy zasłaniać się etyką. Przestańmy manipulować niepełnosprawnością. Zainwestujmy w badania, racjonalne, obiektywne w tym kierunku. Stwórzmy protokoły medyczne, zdobywajmy wiedzę. Leczmy przyczyny, leczmy lepiej objawy.

2.Lekarze

Dzisiaj lekarze biorą pieniądze za swoją niewiedzę, gdyż nie ma lekarzy specjalistów, a są Ci którzy na tym się nie znają. Nikt nie nauczył ich, jak wspomagać niepełnosprawność, jak ją leczyć. Gdyby tak przygotować ich należycie do opieki nad pacjentem od jego urodzenia i akceptować pacjenta takim jakim jest… Wróćmy do Hipokratesa, stwórzmy medycynę pacjenta i dla pacjenta.

“Metoda Hipokratesa opierała się na metodach racjonalnych. Na podstawie obserwacji i doświadczeń wyciągał wnioski prowadzące do ustalenia diagnozy i dobierał odpowiadające jej sposoby leczenia. Jego szkoła nacechowana była troską o zdrowie chorego (łac. salus aegroti suprema lex – zdrowie chorego najwyższym prawem). Leczenie miało polegać na wspomaganiu naturalnych procesów zdrowienia, a naczelną zasadą było nieszkodzenie choremu (łac. primum non nocere – po pierwsze nie szkodzić). “ źródło: wikipedia.org

3.Opieka decydentów, Państwa.

Jeżeli Ci, którzy chcą innym narzucić zasadę religijności w aborcji, nie wezmą na siebie także odpowiedzialności za dzieci niepełnosprawne, nie zmieni się ich życie. Skoro religia i władza reprezentująca tą religię oczekuje podporządkowania się społeczeństwa w tym zakresie, to musimy wrócić do ubiegłego wieku i rozwiązań przyjętych w USA: obowiązkowego wsparcia Państwa w systemie opieki nad osobą niepełnosprawną przez całe jej życie. Rodzice, którzy nie akceptują dziecka, mogą je oddać do instytutu-domu dziecka niepełnosprawnego. Państwo musi zapewnić opiekę, wsparcie medyczne, edukacyjne, pracę i szacunek.

4.NIEPEŁNOSPRAWNYM OD URODZENIA PO PROSTU SIĘ JEST

Zlikwidujmy biurokratyczne zasady. Jeżeli rodzic rodzi dziecko z genetyczną wadą, to ona nagle się nie cofnie, co lekarze w systemie orzecznictwa swoim postępowaniem bardzo często sugerują, dając orzeczenie na 2 lata. Za każdym razem orzeczenie dla rodzica jest traumą bo, jak wytłumaczyć lekarzowi, który to powinien wiedzieć, że za dwa lata niepełnosprawność się nie cofnie. Upokorzenie.

5.Wsparcie dla rodziny.

Dzisiaj matka nie pracująca ma zasiłek pielęgnacyjny, który nie wystarcza na jedną wizytę u lekarza, na jeden zestaw badań. Matka, która nie weźmie urlopu wychowawczego, nie porzuci pracy by zająć się dzieckiem niepełnosprawnym traci szansę na karierę, na pieniądze, na emeryturę. Państwo musi zapewnić wsparcie na jej zatrudnienie w niepełnym wymiarze, Państwo musi zagwarantować godziwą emeryturę i poszanowanie społeczne takiej osoby.

6.Prawo do śmierci.

Nikt w tych dyskusjach nie bierze pod uwagę, że aborcja to “łagodna” śmierć w stosunku do cierpienia, uprzedmiotowania, konającego niemowlaka, pozbawionego jakiejkolwiek racjonalnej pomocy. Wszyscy chcą ratować życie, za jaką cenę? Czy byli na miejscu matek, które musiały stanąć twarzą w twarz z konającym niemowlakiem na ich rękach. Ja to widziałem i to widzę. Szacunek dla człowieka, to akceptacja jego śmierci…a nie pozwolenie mu na konanie w bólu, bez szans na przetrwanie.  Wciąż się zastanawiam, gdzie leży tutaj granica. Czy medycyna z ochroną dziecka konającego za wszelką cenę, to nie jest coś gorszego niż aborcja? Czy okaleczenie, skazanie na wieczny ból, odrzucenie,  niemowlaka tytułem jego ratowania to nie jest gorszy eksperyment od aborcji? Społeczeństwo nie akceptuje słabości i niepełnosprawności, społeczeństwo nie chce go utrzymywać i piękne religijne hasła pozostają hasłami, gdy przychodzi do pierwszego szarego dnia..brak pieniędzy na jego leczenie, brak pieniędzy na jego leki, brak pieniędzy na jego opiekę, brak pieniędzy na opiekę dla matki, która zajmuje się takim dzieckiem…to jest gorsze niż śmierć.

7.NIE MOŻNA ZJEŚĆ CIASTKA I WCIĄŻ GO MIEĆ.

W czasach ekonomicznego dyktatu życia, nie można zakazać jednego nie dając drugiego. W krajach, nawet bardzo religijnych, gdy jednym z ministrów, zostawała osoba mająca dziecko z problemem nagle wszystko się zmieniało. Edukacja w Chorwacji, opieka medyczna na Malcie, wsparcie społeczne w Irlandii, dostępność pracy we Włoszech. Nagle mogło być inaczej, szukano równowagi.

Jednak wszystkie kraje oszczędzają wydając pieniądze przede wszystkim na potrzeby zaspokojenia istnienia władzy, danej, akurat rządzącej partii. I nie mają pieniędzy na peryferia ich bytu. Zatem łatwo cofnąć kraj do tyłu w jego społecznym rozwoju, nie dając nic by pójść do przodu, by zacząć akceptować niepełnosprawność nowo narodzonych dzieci i ich byt. Przyszłość to szacunek dla każdego człowieka i wsparcie każdego bytu proporcjonalnie do jego obciążeń.

W XXI wieku w żadnym kraju tego nie osiągniemy, ale nie cofajmy się.