Mam dorosłego syna. Jego niepełnosprawność jest znaczna cz.1

Postanowiłem w ramach pomocy rządowi, napisać czego potrzebuje mój dorosły, autystyczny syn, o znacznej niepełnosprawności. Jego dobre funkcjonowanie, to dla mnie i mojej rodziny, szansa na przeżycie.

Najważniejsza kwestia to bycie aktywnym i zaangażowanym. Państwo powinno tworzyć mechanizmy aktywizujące osoby niepełnosprawne w sposób systemowy i stały. Brak aktywności, to system obumierania, niszczący wszystko na około i jego samego z tego co zdobył do tej pory.

Co to oznacza?

Kamil będąc w domu już podczas weekendu się nudzi, z nudów negatywnie wpływa na całą rodzinę, jest destrukcyjny. Za chwilę kończy system edukacji i Państwo nie oferuje niczego w ramach jego życia. Kończy się jego pierwszy etap, dobrego życia, teraz zacznie się etap umierania i destrukcji z braku celu życia.

Osoba niepełnosprawna powinna z automatu przechodzić na kolejny etap funkcjonowania, tak jak jest to w systemie edukacji. Bezprzedmiotowe dzisiaj i uwłaczające godności ludzkiej, komisje orzekające, powinny na podstawie informacji ze szkoły wskazywać dalszy kierunek funkcjonowania, a Państwo powinno zapewnić realizację tych wskazań, w systemie w 100% finansowanym przez Państwo. Mówimy o:

-zakładach pracy chronionej

-zakładach doskonalenia

-warsztatach

-ośrodkach aktywności twórczej

-domach pobytu dziennego/stałego

Dzisiaj tego nie ma, jest tego za mało i nie jest odpowiednio przygotowane do pełnienia swoich funkcji.