Na Zadni Ornak przez Dolinę Starorobociańską w poszukiwaniu zimy

Tak w nocy spadł 1 cm śniegu. Temperatura spadła do -10C. Jest to zima, jakiej w tym roku jeszcze nie doświadczaliśmy. Prognoza pogody była świetna na wędrówkę po Tatrach. Asia zarządziła zatem wyprawę na Ornak, super miejsce do podziwiania zimy na pewno…której wciąż nie widzieliśmy za dużo. Plan był dla nas dość oczywisty: startujemy od Siwej Polany w kierunku Doliny Chochołowskiej do czarnego szlaku na Siwą Przełęcz. Stamtąd na Zadni Ornak. Powrót przez Ornak i Przełęcz Iwaniacką do Siwej Polany. Ponad 22 km i 1 000 m przewyższenia było niezłym celem, a wybór czarnego szlaku…tylko wtedy, gdy nie ma zimy. My mieliśmy znaleźć ją w końcu piękną i mroźną, gdzieś tam wysoko.

https://pl.mapy.cz/s/derenajanu

Start z Siwej Polany był dość późny jak na nas, ale nic w nim się nie zmieniło. Kamil wyskoczył do przodu i tylko z daleka było widać, że on tam gdzieś idzie. To jego dom, on tutaj nie błądzi.

Zimno było i wcale nie tak słonecznie. Śnieżek prószył i to było fajne, choć gór nie było widać, tonęły gdzieś w chmurach. Kamilowi to nie przeszkadzało i czekał na nas po 4 km przy rozejściu się szlaków. Nam też, gdyż mimo wszystko czasami słońce i niebieskie niebo było z nami.

Szlak był przetarty, ale wciąż płatki śniegu gdzieś tam z nieba leciały. Czarny szlak dał niesamowite krajobrazy do oglądania, to był nasz wybór. Chmury, słońce, mróz, góry to wszystko malowało takie obrazy, że tam po prostu trzeba było być.

Za nami zostały chmury. Chłopcy do tej pory szli, każdy swoim tempem. Kamil gonił, jakby chciał pobić rekord, aż w tym zimnie rękawiczki mu przemokły. Janek człapał, człapał i podziwiał. Nie wiem dlaczego, ale Bystra za nim chodziła i wciąż powtarzał, że idzie na Bystrą. Nie próbowałem zmieniać mu tego celu…bo czasami wracał ORNAK i wtedy nagle przyspieszał, w końcu jego cel. Kamil za to musiał być hamowany. Dobrze, że reagował na sygnały. Wtedy czekał. Zima tutaj już była.

Wyszliśmy z lasu i śniegu było już więcej. Szlak był wciąż przetarty i widać było, że przed nami ktoś szedł. Za nami nie było nikogo. Janek w końcu mógł nacieszyć się Starorobociańskim Wierchem, Trzydniowiańskim i oczywiście Ornakiem, które w końcu było widać. Każdego rozpoznawał i wtedy padało to jedno słowo: “Byłeś!”. Słońce było z nami.

Janek w końcu zmienił swój cel: ORNAK wygrał. Szukaliśmy gdzie on jest co 3, może 5 kroków. Ciężko było, tym bardziej że szlak skręcił mocno w kierunku szczytu i podejście było bardzo ostre. Takiego zimowego jeszcze nie mieliśmy.

To, że Asia świetnie nami kierowała nie dziwiło. To, że Kamil ją nawet poganiał, też nie zaskakiwało. To, że Janek co 3 krok stał i oglądał, gdzie był i gdzie ma być, też nie. To było dla niego najostrzejsze, zimowe podejście wymagające wysiłku. Dawał radę i to było ważne.

Pogoda była idealna. Słońce, mróz i dość płytki śnieg. Janek jak zobaczył Zadni Ornak, to nawet przyspieszył, choć skończył powtarzać, że idzie czarnym. Słońce opalało, a Janek podziwiał w słońcu znów…Bystra? Niestety to był dalej Starorobociański. Asia z Kamilem nam odskoczyli, Janek jakoś tym się nie przejmował, bo on przecież patrzy. Było na co!

To było ciężkie podejście. Im wyżej, tym wymagało większych sił. Asia szła za przetartym przejściem. Z naszej perspektywy wyglądało to jak wspinaczka w Himalajach…ale dawaliśmy radę. Ślady po spadających kulkach śniegu, jednak przypominały, że w normalnych warunkach, pełnej zimy, ten stok mógł być trudno dostępny.

Kończył się trawers i w końcu weszliśmy na grań, a tam…

…oczywiście piramida Bystrej. Monumentalna. Janek popatrzył, odwrócił się i Ornak stał się tym jedynym celem, a ten Zadni był już tuż przy nas w pięknym słońcu, a Starorobociański w drobinkach śniegu za nami. Wspaniały moment.

Trwało to sekundy. Nawet minęli nas turyści w tym czasie, z którymi Janek oczywiście się przywitał i zapoznał. Wchodziliśmy na Zadni Ornak już w chmurze i śniegu. Kompletne zaskoczenie. Janek na początku nie rozumiał sytuacji, przecież było słońce, ale potem ustalił że to mgła i nic nie będzie widać. Tak po kilku minutach nic nie było widać.

Szybkie zdjęcie i jeszcze szybszy trawers byle w dół od wiaterku, który nieźle chłodził w tej chmurze. Tam dopiero mogliśmy zjeść śniadanie, choć bez widoków na jakie liczyliśmy. Byliśmy zmęczeni tym podejściem, a jeszcze bardziej niepewnością, jak będzie dalej.

Gdy tak myślałem co dalej, bo przed nami tylko szara czeluść była, u Janka nagle szał radości się pojawił. “Tato mgła, nic nie widać!” nieźle go to rozbawiło. W końcu zaczęliśmy też schodzić w dół, no to była już zabawa na 100!

Janek proszony, by się mnie pilnował, byśmy się nie zgubili, oczywiście z radości robił wszystko, tylko nie to. Bawiła go sytuacja niesamowicie. Dla mnie: Himalaje :) U chłopaków sytuacja, podczas której warto się śmiać, bo się cieszyli od ucha do ucha, jakby to był spacerek.

Na szczęście nagle szarość się “otworzyła”. Janek od razu wypatrzył schronisko Ornak na końcu Doliny Kościeliskiej. Ja w przerażeniu zobaczyłem, jak mocno w dół, będziemy “spadać”. Dobrze, ze minęliśmy podchodzących turystów, bo robiło to wrażenie. “Tato to, spadamy!” Janek dopingował.

Szlak w dół wyglądał na trudny. Asia prosiła byśmy uważali. Janek tylko na to usiadł i jak przećwiczył to z Mikim, po prostu zaczął zjeżdżać, a jak było za wolno, to przechodził kawałek i potem znów jechał w dół. Dawał w ten sposób mi szanse na szybsze zbieganie, a czasami na podziwianie tego co było wokół nas. W ten sposób pędziliśmy, bijąc nasze wszelkie rekordy!

To był czas Janka. Nigdy tak się nie cieszył z tego, że coś wymyślił tylko dla siebie i wychodziło mu tak niesamowicie. Jeszcze bardziej się zdziwił, że czekaliśmy tak długo na Asię i Kamila, zdążył nawet przegryźć nagrodę. Był gotowy na kolejne wyzwanie, jakim było zejście z Przełęczy Iwaniackiej. Tym razem Kamil wystartował do przodu pierwszy, jak to on. Na takiej trasie radzi sobie najlepiej. Chyba, że śniegu jest tyle, by zjeżdżać bez przeszkód. Janek zjechał i jak tylko widział przeszkodę zatrzymywał się, mijał ją i dalej w dół pędził. Znów rekordy zejścia pobite!

Skończyły się zjazdy i trzeba było końcówkę przejść. Kamil czekał czasami na nas i było fajnie. Żartował z Jankiem, on z nim i przejście się nie dłużyło. Dochodziliśmy już do końca żółtego szlaku. Kamil wciąż był w polu widzenia. Powtarzał, że jest głodny i szedł. Zatrzymaliśmy się z Jankiem by poczekać na Asię i w tym momencie Kamil znikł. W końcu był głodny!

Pogoń za nim się udała w połowie przejścia. Czekał na nas. Ściągnęliśmy raczki i mijaliśmy kuligi, które o tej porze jeden za drugim mijały nas. Kamil znów odszedł od nas, ale stawało się już ciemno i nie mieliśmy sił by gonić go. Jak zwykle czekał na nas na końcu Siwej Polany zadowolony, że w końcu przyszliśmy, bo on przecież głodny!!!

Nagroda za ten wysiłek musiała być. Po 10 godzinach w górach i to zimowych, byliśmy padnięci. Żałowaliśmy jednak, że to już był koniec naszych zimowych ferii. W końcu zima wracała w góry i warto byłoby z niej skorzystać bardziej. Już planowaliśmy kolejne przejścia, ale to musi poczekać. Będziemy tęsknić za tym.