Najważniejsze są marzenia.

Gdy jesteśmy młodzi nie rozumiemy czym są marzenia. Gdy jesteśmy starzy tym bardziej nie rozumiemy, że możemy marzyć i po marzenia sięgać. Osoby z ZD nie odróżniają za młodu marzeń od rzeczywistości, a gdy już wiedzą czym to jest pozostaje pytanie: czy i kto może pomóc w realizacji tych marzeń.

Gdy jedna z moich koleżanek, postanowiła realizować jedno marzenie dziennie kilka lat temu, stwierdziłem że to świetna metoda by się oszukiwać…było to kilka lat temu. Gdy teraz mam kontakt z osobami z ZD, świadomymi, chcącymi się realizować, widzę jak próbują ustawić to swoje życie według tej reguły. Które odnoszą sukces? Te które mogą z kimś te marzenia dzielić.

…nie są to rodzice.

Życie osób z ZD powyżej 16 roku życia, musi być budowane w oparciu o zespołowość, przyjaźń. One wtedy siebie potrzebują najbardziej. one wtedy widzą, że są inne…a marzeń są co raz bardziej świadomi. Wtedy ich rodzice nie mają sił, ochoty by tworzyć coś więcej dla swoich dzieci.

To co Kora  mi przedstawiała przez wiele lat, jest dziś dla mnie skrajnie czytelne. Andrea czuła się najlepiej, gdy na weekend wyjeżdżała z inną koleżanką i dwoma kolegami na weekend na treningi tańca. Taniec w tym wypadku nie był jej marzeniem, ale bycie z przyjaciółmi, których nie widziała w tygodniu.

Janek dzięki nietypowemu systemu edukacji stworzonemu przez Dyrekcję i Nauczycieli dziś nie czuje się osamotniony. Jego marzeniem wciąż jest szkoła i “mały domek” w Zakopanem. Wciąż koledzy i koleżanki nie są potrzebą…ale już dla 15 letnich-16 letnich osób z ZD, obecność przyjaciół jest kluczowy. Jeżeli ich nie ma, nie mają marzeń.