Nie każmy żyć naszymi ograniczeniami, naszym dzieciom!

Dziękuję Wam wszystkim za gratulacje jakie otrzymujemy za nasze chodzenie i Włóczykija. Jest mi niezmiernie miło, że cieszycie się razem z nami, bardzo dziękuję za to.

Mnie najbardziej cieszy fakt, że ponad godzina spędzona na przygotowanie “dowodów” zdobycia 100-tki Włóczykija nie poszła na marne. Janek z samego rana, czyli 5.15 usiadł przy mnie i spytał się: “Gdzie moje góry?”…a potem prawie śpiąc zaczął oglądać siebie na wszystkich szczytach, czytając nazwy gór.

Kolekcja jego zdobyczy i naszych obaw, jak się zestawi w całość daje pewną historię górami spisaną, a w niej pojawia się niemalże przy każdym szczycie to: “Tato, Mamo nie ograniczaj, dam sobie radę!”

Historia Janka będzie na pewno kiedyś opowieścią, w której autor będzie stale powtarzał do nas rodziców: UWIERZCIE W SWOJE DZIECI, DAJCIE IM SZANSĘ. NIECH WASZE OGRANICZENIA NIE BĘDĄ OGRANICZENIAMI WASZYCH DZIECI…Z PEWNOŚCIĄ WTEDY WAS ZASKOCZĄ!

12 miesięcy temu wiedzieliśmy, że w tym roku wchodzimy powyżej naszych Sudetów. Nie spodziewaliśmy się, że wejdziemy aż tak wysoko…to było nasze ograniczenie, jakie też narzuciliśmy naszym dzieciom. Oby to się zmieniło, oby…gdyż oni dali radę poznać wszystkie góry w Polsce, a my w to nie wierzyliśmy, że dadzą radę…