Od Trzech Kogutów przez Jaworowy Szczyt na Ruprechtický Špičák w Górach Suchcych

Javori hory, to po czesku Góry Suche. Grudzień to początek zimy. Góry Suche plus zima, to najlepsze co może się zdarzyć by wykończyć ojca, a dzieci będą rozluźnione. Zatem wziąłem to na swoje “bary” i pojechaliśmy na szlak, którym może raz szliśmy…ale w wariancie od Czech to nigdy. Miała być przygoda.

Cel Hermankovice trochę ponad 15 km za Mieroszowem. Wioska znajduje się w dolinie, którą po tatrzańsku bym nazwał walną…długa, bardzo długa. Dojechaliśmy na jej “cywilizowany” koniec i tam pełne zaskoczenie. Jednak już jest zima.

No i jak zwykle. Janek pełny opór, brak chęci do przebrania się, do wyjścia, do zrobienia kroku. Kamil odwrotnie. Zanim cokolwiek pomyślałem już szedł. Byłem gotowy paść już na starcie. Uratowało mnie to, że Janek usłyszał że idziemy na skróty bez szlaku. Jakoś wtedy zaczął ciągnąć nogi żwawiej.

Sekundy trwało jak szliśmy razem. Pojawił się następny “hamulcowy”. “Tato to kuna?” …no i Janek sprawdzał każdy ślad jaki napotkał na drodze.A skąd ja miałem wiedzieć, że to kuna a nie lis, więc challenge był…a jak usłyszał, że idziemy na Trzy Koguty, przełęcz oczywiście, to szukał tych kogutów. Załapałem temat dopiero jak wyjaśnił mi, że tutaj kogutów nie ma, ot co.

Doszliśmy “rowem”, jak to Janek opisał, na przełęcz. Janek wyraźnie zawiedziony, a Kamil wykorzystał to, że byliśmy razem, “zbombardował” mnie planami jakie ma na najbliższy tydzień. Ile je można powtórzyć w ciągu 5 minut? Kamil i tak by wygrał. Na wszelki wypadek postanowiłem iść dalej, bo była szansa, że obydwaj zagadają mnie na amen. To była dobra decyzja. Janek nagle zauważył, że jest w Górach Suchych. Padło: “Góra!”. Ucieszyło mnie to. Zaczynały się przeszkody, więc miałem trochę szans na spokój.

Pierwszy “stożek” zdobyty. Brak tabliczki rozczarował Janka, ale Słodna nas rozgrzała, zatem był czas na śniadanie w ciszy. Tak w ciszy i brzmiała ta cisza niezwykle, a przecież ciągle byliśmy tylko my na szlaku…a było głośno.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Słodna

Słodna nas “orzeźwiła”. Czuć było mrozek, w szczególności jak patrzyło się na to, co zrobił on z drzewami. Przypomniało to misternie budowaną pajęczynę, ale nie mróz. Chmury gęstniały i pojawiło się zejście. Kamil od razu zahamował:”Tato Jarek pomóż!”. Janek kombinował, ale po pierwszym “tyłku” przestał. Oj Góry Suche wymagają umiejętności i kondycji. Dzięki liściom udało się zejść do skrzyżowania szlaków pod Javorovy vrch. Chwila euforii i tylko …to było wyraźne stęknięcie:”Znowu góra!”

Javorovy vrch, po polsku, Góra Płoniec, dał popalić. Niby tylko 777 m npm ale trzeba było wejść na niego. Dodatkowo budował jeszcze napięcie. Na początku Janek stęknął, ale tam nie było dramatu. Przeszliśmy kawałeczek no i zaczęło się. Kamil oczywiście zniknął, a Janka zgięło w pół. Takie cuda to tylko w Górach Suchych.

Na górze była nagroda: zima “pędzlem” malowana. No i zaczęło się. Ja chcę popatrzeć, a tam Janek krzyczy: “Tato nie leń się!”. Goniłem jak mogłem.

Zeszliśmy z Javorovego  i tylko usłyszałem, tym razem głośno i wyraźnie:”Znowu góra!” Nawet nie musiałem patrzeć, bo wiedziałem że takie ostrzeżenie u Janka dużo znaczy. Przed nami był …., czyli czeski Široký vrch. Ten szczyt ciągle ma inne polskie nazwy. Płoniec najczęściej, ale wikipedia mówi że to nie jest prawda.

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%A0irok%C3%BD_vrch

https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82oniec

Ten Płoniec dał nam popalić. Niby nie wysoki, bo 840 m npm, ale kolejny stożkowaty i kolejny z wymagającym podejściem. Kamil bardzo ostrożnie sam wszedł. Janek kombinował. To boczkiem, to centralnie ale szedł: “Spocony jestem przecież!” było słychać…a na górze znów zima i my.

Trochę delikatnego zejścia i “Znów góra!”. To już był Ruprechtický Špičák. Janek szedł i marzył: “Potem Waligóra, potem schronisko, a potem obiad i kotlet.” Wszystko się zgadzało do momentu dojścia w tych marzeniach do Waligóry. Ciężko szło Jankowi pod ten “szpiczak”…a Kamil oczywiście zniknął.

W końcu pojawiły się “duchy”: najpierw wieży, a potem Kamila. “Mleko” na górze było niezłe ale i wiaterek, który potęgował odczuwanie chłodu. Chłopcy obydwaj chcieli iść dalej, ale po namyśle, Janek odpuścił marzenia: Waligóra nie. Ekipa jednoznacznie wskazała na powrót, co mnie ucieszyło, bo na dole było miło i spokojnie, więc herbatka i drugie śniadanie było tym, na co czekałem najbardziej.

Nie mieliśmy planu na powrót. Biorąc pod uwagę, że dłużej nam zeszło, postanowiliśmy poszukać skrótów za pomocą żółtego szlaku za Javorovy vrch. Kamilowi nie trzeba było powtarzać. Pogonił po śniadaniu, jakby zjadł dwa obiady. Trzeba było go ścigać. Lubi iść bez hamowania czasami.

Na Płońsku go dogoniliśmy, ale sami hamowaliśmy. Kamil zszedł centralnie, nam zostały “boki”. Te zejście byłoby dobre na narty, ale nie na normalne, szlakowe.

Kamila nie szło dogonić. W końcu był w zasięgu to przyhamowaliśmy go najpierw na skrót, a potem na wspólne zdjęcie. Uhahany od ucha do ucha, łaskawie się zgodził. Doszliśmy dzięki temu razem do żółtego szlaku . Pojawiły się “rowy” i jawory. Janek śpiewał i odgrywał scenki. Foch mu najlepiej wychodził, jakoś tak naturalnie.

Chłopcy cieszyli się bardzo, gdyż w ich planach wciąż został obiad, choć do domu było daleko.  Wróciliśmy skrótem “rowerowym”, wciąż jedyni i sami na szlaku w tym dniu, do auta. Ja do rozbierania, a tutaj pełna lista życzeń. Jedna postanowiłem spełnić:”Tata pieczątki w schronisku!”

No to wracając do domu podjechaliśmy do schroniska. Były pieczątki, był obiad i był foch. Nie zdzierżyłem, jak pierwszy stwierdził, że on jednak nie je kotleta, którego chce, bo nie ma gyrosa. Drugi w tym czasie stwierdził, że nie je obiadu, bo nie ma lodów w pucharku. U mnie temperatura wrzenia. Liczę do 20, 30 i pękłem, jak Janek poinstruował Panie, gdzie wbić do książeczki Korony Gór Polskich, pieczątkę pod Waligórą. Dobrze to wyglądało, aż mi się zrobiło lepiej w tym Międzynarodowym Dniu Osób z Niepełnosprawnościami…a Góry Suche polecam, może spotkacie biegającego Dobrego Ducha Gór Suchych z białym owczarkiem szwajcarskim i będzie wtedy jeszcze lepiej.