Ponownie o naszych wspaniałych rodzicach, ja dziękuję, Grześ dziękuję, Wszyscy dziękują!

Myślę, że warto (po raz kolejny) docenić zaangażowanie rodziców naszych przedszkolaków w uświadamianie swoich pociech czym jest zespół Downa Jasia i Ani. Do napisania o tym natchnęli mnie rodzice Szymona, którzy moim zdaniem wykazali się mistrzowskim podejściem w wytłumaczenia chłopcu jakim dzieckiem jest Jaś?! Od początku tygodnia zauważyłam wielką zmianę w relacjach pomiędzy chłopcami. Szymon zaczął ,,zaczepiać” Jasia (w tym pozytywnych słowa znaczeniu), przytulać się do Niego, ściskać Go, głaskać po głowie i policzkach, zachęcać Go do zabawy. Często powtarza, że lubi Jasia Jesteśmy z tego powodu bardzoooo szczęśliwe.

Ale wracając do rodziców – bo to o Nich chciałabym głównie wspomnieć.

Rozmawiając z rodzicami Szymona zwróciłam uwagę na Jego rewelacyjną zmianę w relacjach z Jasiem. Oczywiście bardzo ucieszyła Ich ta wiadomość. Wytłumaczyli mi, iż ostatnio rozmawiali z chłopcem na temat Jasia i porównali Go do młodszego brata Szymona – Mateusza, który podobnie jak Jasiu potrzebuje jeszcze czyjejś pomocy przy niektórych czynnościach, trzeba Mu pewne rzeczy tłumaczyć i troszczyć się o Niego.

I w tym momencie wróciłam myślami do dnia kiedy mama chłopca przyjechała odebrać Go z przedszkola i zabrała ze sobą młodszego syna – Szymon bardzo się ucieszył i pokazywał bratu przedszkole oraz zabawki. Przypomniało mi się jak się bawili iiiiii wszystko stało się jasne!!!! Szymon bawi się i zaczepia Jasia tak jak swojego młodszego brata w domu!!!! REWELACJA……moim zdaniem rodzice znaleźli świetny a zarazem bardzo prosty sposób na to by uwrażliwić Szymona i ukazać Jego oczom całkiem nowy i bardzo prawdziwy obraz Jasia – młodszego brata, któremu pokazuje się zabawki, woła na zajęcia i zachęca do zabawy np. ,,w ganianego”. Jestem pod wrażeniem jak takie małe – WIELKIE rozmowy wpływają na nasze dzieci. Myślę, że Ich rodzicom należą się wielkie podziękowania!!! Jesteście super!!