Posiphen i redukcja amyloidu beta.

Posiphen pojawił się jako “rewolucyjna” cząsteczka-lek w roku 2012. Byliśmy pod dużym wrażeniem efektów zastosowania jej w badaniach na chorobą Alzheimera. Przez 8 lat w istocie nie było, żadnych istotnych danych w kierunku jej zastosowania w ZD. Dziś temat jednak wraca.

https://www.zespoldowna.info/posiphen-to-juz-jest-prawdziwa-sensacja.html

“Jest to lek o kierunkowy, mający za zadanie regulowanie objawów typowych dla choroby Alzheimera w zakresie powstawania złogów amyloidu beta, jak i błędnego funkcjonowania białek Tau. “Cechą Posiphenu jest to, że modyfikuje metabolizm beta APP, który jest najbardziej oczywistą cechą choroby Alzheimera. Przypomnę, że rozpuszczalne formy APP są niezwykle toksyczne zarówno w badaniach in vitro jak i in vivo, dlatego też poszukuje się leku, który mógłby kompensować działanie APP.”

http://www.zespoldowna.info/index.php?s=posiphen

Tak ogólnie go prezentowałem 8 lat temu. Dzisiaj mamy nowy raport kierunkowy oparty na modelu zwierzęcym. Elementem wyjściowym dla naukowców w obecnej ewaluacji jest hipoteza:

“Stawiamy hipotezę, że wzrost aktywności genu APP w ZD, inicjuje proces, w którym zwiększone poziomy pełnej długości APP (fl-APP) i jego produktów, w tym β-CTF i prawdopodobnie Aβ peptydów (Aβ42 i Aβ40), napędzają patogenezę AD przez mechanizm (y) zależny (e) od endosomu, który upośledza transport sygnałów neurotroficznych.”

Badania posiphenu w tym kierunku dały oczekiwane, pozytywne rezultaty i to nie jest wszystko. Mamy tutaj, w tym raporcie po raz pierwszy precyzyjnie sformułowane wątpliwości, które przez ostatnie 8 lat był wyrywkowo podnoszone. Pozwolę sobie je zacytować, bo dla mnie są one najważniejszym clue.

“Ważnymi pytaniami bez odpowiedzi są:

(1) Kiedy należy interweniować u osób z ZD;

(2) czy strategia oparta na APP miałaby niekorzystne konsekwencje dla możliwych zmian adaptacyjnych wywołanych przez chronicznie zwiększoną dawkę genu APP;

(3) czy inne geny obecne na chromosomie 21 lub na innych chromosomach, których ekspresja jest rozregulowana w ZD, przyczyniają się do patogenezy AD;

(4) czy należy opracować strategie modelowe, które łączą zastosowanie leczenia opartego na APP z tymi, które są skierowane na inne fenotypy AD, w tym p-tau i istotnie zmieniony stan zapalny.”

Dla mnie to przełom, bo w końcu ktoś odważył się pokazać, że poziom skomplikowalności ZD powoduje, że nie jeden lek, nie jedyna naprawa jedynego szlaku jest rozwiązaniem, niestety. Po raz pierwszy pojawia się też pytanie: a co się stanie jak skorygujemy pewne szlaki metaboliczne?

Odważne, ale ciekawe. Oby ten zespół dalej badał temat i szukał odpowiedzi na pytania, które zadał. Cieszy mnie, że na modelu zwierzęcym posiphen działa.

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32975365/