Rola jonów metali w zespole Downa i chorobie Alzheimera

Dostałem od Richarda artykuł dotyczący roli jonów metali w funkcjonowaniu osób z zespołem Downa. Dla niego jest to artykuł odkrywczy, gdyż zmienia percepcję miedzi i żelaza w trisomii 21 chromosomu. Tak samo duża cześć amerykańskich rodziców wraca do tego tematu…ale czy na pewno warto na nim się skupić?

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4066992/

W powyższym artykule opublikowanym już blisko 2 lata temu autorzy starają się podkreślić rolę miedzi, żelaza u osób z ZD powyżej 40 roku życia u których rozwój choroby Alzheimera jest już zauważalny. Podkreślają opierając się na wielu badaniach, że degeneracja mózgu wynikająca z choroby Alzheimera zdecydowanie przyspiesza powyżej 50 roku życia.

Dokonali wyboru genów, które według nich są istotnym elementem tego procesu:

“There are 127 known genes, 98 predicted genes and 59 pseudo genes located on chromosome 21 (Hattori et al., 2000). It is putatively thought that having an extra copy of one or more of these genes could be responsible for the manifestation of AD-like neuropathology and cognitive decline in DS. Some genes of interest are: Amyloid precursor protein (APP), Down syndrome candidate region 1 (DSCR1), Intersectin 1(ITSN1), Superoxide dismutase 1(SOD1), Beta-site APP-cleaving enzyme 2 (βsecretase or BACE 2), S100 calcium binding protein β(S100β).”

Analizując poszczególne metabolizmy i uwarunkowania wokół dodatkowego 21 chromosomu i dodatkowej liczby genów, wskazali na nieprawidłową ich zdaniem intereakcję między żelazem, miedzią i cynkiem oraz amyloidem beta. Z perspektywy lat 90tych istnieje pewna teoria mówiąca o nierównowadze między biometalami, która prowadzi do nasilenia patologii choroby Alzheimera. W teorii tej mówi się o nadmiarze występujących biometali, przez co następuje ich koncentracja w amyloidzie beta.

Dokładna analiza funkcjonowania tych metali w połączeniu z funkcjonującymi genami na dodatkowym 21 chromosomie została przez naukowców dokładnie opisana w powyższym raporcie. Zmierza ona do podtrzymania tezy o funkcjonowaniu  istotnej nierównowagi biometali takich jak cynk, miedź i żelazo w chorobie Alzheimera i jest to element, który mocno zaintrygował Richarda.

Z mojej perspektywy jednak badania te nie dają pełnej i precyzyjnej odpowiedzi na wiele dodatkowych pytań, które wynikają z indywidualnych predyspozycji poszczególnych osób z ZD do rozwinięcia choroby Alzheimera u nich. Tak jak wielokrotnie już pisałem, analizując panele genetyczne zauważam, silną korelację występowania polimorfizmów genów immunologicznych i autoimmunologicznych u dzieci z ZD i u ich matek (nie mam danych ojców). Idzie to w parze z najnowszymi teoriami dotyczących rozwoju choroby Alzheimera, gdzie wskazuje się, że nie tylko geny z rodziny APOE warunkują stan zapalny, ale istotną rolę odgrywają geny z rodziny IL (interleukin) np. IL – 6, który najpowszechniej występuje zarówno u dzieci, jak i u ich matek. To IL 6 jest wskazywany jako główny gen powodujący przyspieszoną demencję osób z ZD w chorobie Alzheimera!Choroba Alzheimera przez to traktowana jest jako stan zapalny z którym po prostu organizm sobie nie radzi.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22026253

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27452424

Teorię tą wspiera także tak częste występowanie polimorfizmów autoimmunologicznych genów z rodziny HLA. Wiecie chociażby z ostatnich moich wpisów, że polimorfizmy genów z tej rodziny są w ZD powszechne http://www.zespoldowna.info/bezobjawowa-celiakia-w-zespole-downa-czyli-dieta-bezglutenowa-w-zespole-downa-jest-wazna.html gdyż warunkują zarówno celiakię, jak i choroby autoimmunologiczne tarczycy.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27056077

Podobnie jest z genem MAO A, który na ścieżce mitochondrialnej jest jednym z kluczowych genów zarządzającym metabolizmem energetycznym. Do tego potrzebuje miedź i PQQ. W powyższym raporcie nie uwzględniono niemalże powszechnie występującego polimorfizmu w ZD na poziomie tego genu, co przekłada się na istotną zmianę ilości miedzi w organizmie, a o czym jest mowa obecnie.

Zatem dla mnie analiza patologii alzheimerowskich na poziomie jedynie genów na poziomie trisomii 21 chromosomu nie wytrzymuje dziś już argumentów i próby czasu, gdyż nie obejmuje ona aktywności genów, które znajdują się poza tym chromosomem.

Podobnie niespójny jest ten raport z opisem funkcjonowaniem cynku. W ostatnich relacjach dotyczących choroby Alzheimera mowa jest o spadającym jego poziomie, co przekłada się na gorszą metylację (przez co większy poziom amyloidu beta) oraz na słabsze funkcjonowanie T 3 regulatora ekspresji genu APP. Cynk w tych procesach jest konieczny i wskazuje się na jego niedobór!

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25697706

Zatem z mojej perspektywy, zespół Downa jest co raz bardziej spersonalizowanym problemem genetycznym, który nie może odnosić się do idealnych, wysublimowanych badań nad wąskim zakresem metabolizmów, tak jak to ma miejsce w powyższym raporcie dotyczącym roli metali w ramach 21 chromosomu. Muszą to być co raz bardziej szerokie analizy funkcjonowania wszystkich możliwie poznanych genów i ich polimorfizmów, które wskażą na ścieżki ryzyka jakie za sobą niosą. Każde inne będzie niestety obarczone błędem, który nie będzie mieścił się w systematyce zespołu Downa.