Skończmy z mitami: TO NIE JAŚ, TYLKO 40 LETNI JAN Z ZESPOŁEM DOWNA!

To co mnie wkurza najbardziej, to mowa o “wspaniałych” ludziach z zespołem Downa, dorosłych ludziach sprowadzając ich do poziomu dziecka, wiecznego dziecka.

Jeżeli chcemy traktować osoby z zespołem Downa z godnością i szacunkiem, powinniśmy przemyśleć jedną kwestię:

czy wciąż dziecko 40 letnie to Jaś, czy Jan?

czy osoba chora 40 letnia, to wciąż “syneczek który choruje”, czy tez po prostu “mój syn jest chory”

czy powinniśmy mówić i pozwalać na taką mowę: “Mój Jaś jest kochany i przez ostatnie 40 lat ciągle jest ze mną…i ja go kocham”, czy też “Mam syna z zespołem Downa, Jana który ma 40 lat i ma w istocie tylko mnie, gdyż jest osobą niepełnosprawną nie mogącą beze mnie funkcjonować w społeczeństwie”

Traktowanie naszych najbliższych z ZD, jako “ciągłe” dzieci, jako osoby, które należy tylko kochać robi z nich takich samych “dziwolągów” jak dzieci bez ZD, które po prostu pasożytują na nas, będąc zbyt leniwe by pracować, zbyt leniwe by uczyć się i wykorzystują nasz wysiłek. Nie chce tutaj jakoś specjalnie wyolbrzymiać naszych problemów, ale chciałbym byśmy umieli mówić o naszych dzieciach , tak jak to w życiu jest:

że są dorosłe,

że mają ograniczenia

że mają swoje prawa

że nie są już dziećmi.