System edukacji włączającej w Waszyngtonie, tak to się zaczęło

Artykuł ten przygotowałem na podstawie informacji zaprezentowanych przez Kathy Barlett w opracowaniu: ”Models of Inclusive Learning Environments in Washington”.

Wyrażenie “Inkluzja (włączenie) nie jest miejscem ale procesem” może być odniesieniem do 6 miejsc, które obecnie biorą udział w projekcie pt.: Office of Superintendent of Public Instruction (OSPI) Inclusion Grant Project., który został zainicjonowany przez legislaturę stanową w latach 1997-1998 według zasady, iż: “ …więcej niż 1% ogólnych funduszy powinna zostać przeznaczona na projekty wykorzystujące edukacyjne strategie włączające i obejmujące warsztaty i treningi edukacyjne dla nauczycieli, czy też wsparcie przy przygotowaniu programów, podręczników, klas, zajęć dodatkowych, wsparcie uczni.”

Rozwój aktywności w oparciu o takie postanowienie miał miejsce niejako w trzech etapach. Pierwszy od września 1998 do sierpnia 1999 obejmował (według kolejności podejmowanych aktywności):

-wybór koordynatorów projektów

-wybór prowadzącego stronę internetową informującą na bieżąco o postępach programu

-wybór 69 szkół, które miały wziąć udział w programie

-trening “letni” nauczycieli, którzy mieli być liderami projektu w swojej szkole

-ostateczny wybór 6 szkół-liderów projektu

-wyznaczenie celów na lata 1999-2000

Wybrane szkoły to (o nich można więcej przeczytać tutaj: http://education.jhu.edu/newhorizons/) :

 

• Seth Woodward Elementary, West Valley Spokane, Pam Francis, principal
• Orchard Center Elementary, West Valley Spokane, Gene Sementi, principal
  • Obie podstawówwki brały udział w projekcie jako jedna szkoła, gdzie kluczowym elementem programu były bardzo mocno zindywidualizowane programy nauki czytania wspomagane przez specjalistów, jak i wybranych rodziców

• Columbia Middle School, Burbank, Ben Small, principal
  • W tej szkole postawiono na wzmacnianie uczni poprzez “oswojenie” ich. Nauczyciele zostali wyposażeni w najlepsze strategie edukacyjne oraz pomoc dodatkowych asystentów aby rozwijać możliwości dzieci

• Kulshan Middle School, Bellingham, Sherrie Brown, principal
  • Ta szkoła jak ta powyżej, to są gimnazja. W tym najistotniejszym elementem programu było współ-uczenie się, tj. nauczyciel jest mentorem zajęć, a uczniowie wspólnie zdobywają wiedzę zadaną przez program. Tego typu konstrukcja zajęć stawia na budowanie zespołów i “wciągnięcie” dzieci do współuczestnictwa w

• Nathan Hale High School, Seattle, Eric Brown, principal
  • W tym liceum (według polskiego systemu) kluczowym elementem programu były wspólne zajęcia klasy starszej z młodszymi po to aby włączać ich do wspólnej edukacji, jako asystentów nauczycieli     

• Sumner School District, Sumner, Dr. Gail Hanninen, Director of Special Services
  • Ta szkoła choć jest typową letnią szkołą została włączona do programu by edukować nauczycieli w zakresie rozwiązywania problemów, nauki czytania i budowania systemu wsparcia dla nauczycieli przedszkoli.

Drugi etap projektu miał miejsce w latach 1999 (wrzesień)-2000 (sierpień). Konkluzją jego z pewnością może być ten cytat z Henry Forda:

“Zacząć coś razem jest początkiem. Kontynuować coś razem to postęp. Pracować razem to już sukces.”

Na tym etapie szkoły ustawiały nowe cele, schematy jak rozwiązywać problemy, budowały zespoły, instrukcje i system wsparcia dla uczni. Na tym etapie Uniwersytety biorące udział w programie budowały instrukcje jak uczyć czytać, jak wpływać na rozwój dziecka. Na jesieni i na wiosnę przeprowadzono 3 testy sprawdzające umiejętności czytania, które oceniono i przekazano ich wyniki do OSPI. Każda szkoła uczestniczyła także w programie KEYS (skrót, który buduje znaczenie – klucze, o oznacza Klucze do Wspaniałości w Twojej Szkole) pod auspicjami  Washington Education Association.

Trzecia faza miała miejsce pomiędzy wrześniem 2000 a sierpniem 2001. Nauka czytania wciąż była kluczowym tematem, gdyż wdrożono system interwencji edukacyjnej dla uczniów, którzy wciąż mieli problem z osiągnięciem celów. Każda ze szkół biorących udział w programie dostała ewaluacje po KEYS i testach, ze wskazaniami co do dalszych aktywności. Bardzo istotnym elementem tej fazy były spotkania wszystkich szkół tytułem analizy programów, problemów oraz wspólnego uczestnictwa zespołów, uczniów w programach włączających.

Podsumowaniem tego etapu jest cytat Jennifer York, który mówi: “Edukacja włączająca jest czymś więcej niż miejscem do którego się przychodzi. Jest wartością, która jest po to by żyć.”

Wnioski z tego programu zawarto w raporcie OSPI 2001 report, który precyzuje wszystkie etapy szczegółowo, wprowadza informację o systemie oceny i wynikach uzyskanych dzięki projektowi. Pokazuje także konkluzje, które są niezwykle pozytywne i w efekcie zostały w całości wdrożone po zamknięciu projektu wprowadzenia INKLUZJI do systemu edukacji w następnych latach. Dzisiaj wszyscy uważają że nie ma innej drogi, a po 9 latach poszukuje się jeszcze lepszych form na poziomie szkoły średniej i szkół wyższych, gdzie edukacja włączająca jest jedną z wielu możliwych strategii edukacyjnych.