Szkoła dla dzieci z zespołem Downa, czyli dlaczego szkoła masowa

To chyba jest najtrudniejszy wątek dyskusji. Z jednej strony mamy do czynienia ze szkołą nieprzygotowaną na dziecko z deficytem edukacyjnym, z drugiej mamy do czynienia z co raz silniejszą rywalizacją w szkole.

Czy zatem do takiego “nieprzygotowanego” środowiska należy wprowadzać dziecko, które nie jest do niego przystosowane? Jest to paradoks, gdzie dwa elementy będące tak biegunowo od siebie różne powinny stanowić całość.

Dziecko z deficytem MUSI mieć możliwość kopiowania zachowań dzieci, które mogą stanowić dla niego wzór. Z drugiej strony obecność dziecka z ZD w klasie buduje wrażliwość i akceptację i to długotrwałą dla jego obecności w społeczeństwie. Stanowi zatem, bardzo potrzebny element, który może się okazać kluczowym, gdy będą dorosłymi i będą próbowali być samodzielni przy życzliwej aprobacie ludzi, którzy razem z nimi się wychowali, chodzili do szkół.

Opisywałem na tej stronie kiedyś odczucia Heather, która podjęła decyzję o “wprowadzeniu” Annie z ZD do masowej szkoły, najbliższej jej domu. Annie nie mówiła, nie nawiązywała kontaktu. Dzisiaj po 2 latach prawie chodzenia do klasy masowej (na początku z mamą, potem z pedagogiem specjalnym) zaczęła się komunikować z otoczeniem i ma 2 koleżanki! To są powody, których nie można lekceważyć, to jest cud bycia częścią dużej całości!

Moi Krytycy czytając ten mój wywód mogą poruszyć jeszcze ten jeden element: jak uchronić dziecko słabsze przed agresją rówieśników tak typowej w szkole masowej? Uważam, że nie da się rozpościerać parasola ochronnego w nieskończoność. Zamiast chronić należy bardziej uświadamiać najpierw rodziców, bo oni kształtują zachowania swoich dzieci, potem same dzieci, czy to poprzez zabawy, wydawanie książek, filmów opowiadających o zespole Downa, które nie tyle mają różnicować, pokazywać inność dziecka z ZD, co właśnie na odwrót pokazywać tożsamość, bycie takim samym!