TheraSuit

Po raz kolejny muszę podziękować Michałowi i Olinkowi za możliwość prezentacji ciekawej terapii.

CO TO JEST?
TheraSuit jest miękką proprioceptywną, dynamiczną ortozą składającą się z: czapeczki, spodenek, kamizelki, nakolanników oraz butów z specjalnymi przyłączami. Wszystkie te części są wzajemnie połączone poprzez system elastycznych konektorów. TheraSuit jest bezpiecznym i efektywnym urządzeniem rehabilitacyjnym, które zostało stworzone wraz z intensywnym programem ćwiczeń w celu przyśpieszenia progresu dziecka.

Metoda TheraSuit służy do leczenia dzieci z Porażeniem Mózgowym. Jest ona zindywidualizowanym intensywnym program rehabilitacyjnym mającym na celu rozwój siły i funkcji (niezależności w codziennych czynnościach – czworakowanie, chodzenie, samoobsługa). W terapii wykorzystywane są: kostium rehabilitacyjny TheraSuit oraz Uniwersalny Gabinet Leczniczy.
Metoda służy do zwalczania negatywnych efektów braku ruchu, obniżonej siły mięśniowej i sprawności fizycznej. Powstała jako alternatywa do innych mniej efektywnych metod terapii. Jednym z głównych podstaw tej metody jest teoria rozwoju i treningu siły oraz powysiłkowych zmian fizjologicznych i morfo-funkcjonalnych: organizm niepełnosprawnego dziecka jest w czasie ćwiczeń traktowany jak pełnosprawna osoba. Metoda TheraSuit jest nowoczesną metodą ćwiczeń w fizykoterapii wykorzystującą wiedzę z zakresu fizjologii treningu i fizjologii wysiłku sportowego. Specjalnie przygotowany strukturalnie program pozwala na przyśpieszenie rozwoju motorycznego indywidualnego pacjenta.
HISTORIA

 

Pomysł i idea powstała w Związku Radzieckim w okresie rozwoju astronautyki i długotrwałych lotów kosmicznych. Pierwszy prototypowy kostiumu został nazwany – Pingwin. Kostium został stworzony, aby przeciwdziałać negatywnym efektom warunków zmniejszonej grawitacji (atrofia mięśniowa, osteoporoza), na które byli narażeni kosmonauci spędzający dłuższy czas w kosmosie. W latach dziewięćdziesiątych kostium był używany u dzieci z chorobami układu nerwowo-ruchowego. W roku 1997 idea kostiumu rehabilitacyjnego dla dzieci z porażeniem mózgowym została przedstawiona w Stanach Zjednoczonych. W roku 2002 kostium rehabilitacyjny TheraSuit został zaprojektowany, wprowadzony na amerykański rynek i zarejestrowany w FDA.
Twórcy kostiumu i metody – Richard i Izabela Kościelny- tak jak twórcy "Olinka" są rodzicami dwóch córek, 17 letniej Kaji z Mózgowym Porażeniem oraz 8-letniej Maji.

Richard i Izabela uzyskali tytuły Magistrów Rehabilitacji z Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, w Polsce.

Oboje posiadają 17 lat doświadczenia w prace z dziećmi specjalnej troski

Oboje posiadają certifikaty trenerów, Izabela jest certyfikowaną instruktorką Jogi dla Dzieci Specjalnych, Richard posiada także drugi Dyplom Magisterski jako Trener pływania, przez 6 lat pracował na basenie z dziećmi z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym

Richard wraz z Izabelą w 2002 roku stworzyli firmę Therasuit LLC. Firma ta produkuje i sprzedaje dla rodziców oraz terapeutów kostiumy rehabilitacyjne TheraSuit, kabiny lecznicze UGUL oraz inny sprzęt rehabilitacyjny.

Firma Therasuit LLC prowadzi treningi dla rodziców oraz terapeutów.

Od 2002 firma Therasuit llc pomogła otworzyć ponad 130 klinik w Stanach Zjednoczonych i Europie prowadzących intensywną terapię wykorzystując kostium TheraSuit.

W 2003 Kościelni rozpoczęli publikacje międzynarodowego magazynu Dziecięce Porażenie Mózgowe

W 2003 otworzyli Dziecięce Centrum Ćwiczeń oferujące Intensywny Program Rehabilitacyjny dla pacjentów z Porażeniem Mózgowym oraz Centrum treningowo/edukacyjne dla terapeutów zainteresowanych adaptacją intensywnej terapii w ich praktyce.

W roku 2004 Richard i Izabela pomogli stworzyć i odgrywają wiodącą rolę w Amerykańskiej Akademii Intensywnej Rehabilitacji Dziecięcej.
WSKAZANIA:

Dziecięce Porażenie Mózgowe

Udary mózgowe

Opóźnienia rozwoju motorycznego

Urazy mózgu

Urazy rdzenia kręgowego

Przepuklina rdzeniowo-oponowa

Choroby układu nerwowo-mięśniowego
GŁÓWNE CELE REHABILITACJI:

Normalizacja tonu mięśniowego dziecka

Zwiększenie aktywnego zakresu ruchowego

Zwiększenie siły oraz wytrzymałości

Zwiększenie i polepszenie kontroli nad wzmocnionymi mięśniami pozwalające dziecku na polepszeniu funkcji i osiągnięcie niezależności ruchowej
ZASTOSOWANIE KOMBINEZONÓW, CZYLI JAK TO DZIAŁA?

 

Kombinezon TheraSuit nie stanowi terapii sam w sobie, jest niezwykle efektywnym narzędziem, ale wymaga odpowiedniego zastosowania. Niezbędna jest więc szeroka wiedza fizjoterapeutów w zakresie stosowania innych metod rehabilitacyjnych. Podczas terapii stosuje się takie metody jak PNF, Bobath, Terapia Manualna, Kinesiotaping, Thera Band , jak również elementy Integracji Sensorycznej, Doman-Delacato, Kinezyterapii. Wykorzystuje się także wiele urządzeń rehabilitacyjnych: UGUL, Spider, Pionizator, Piłki, Gumy, Poduszki Sensoryczne, Podwieszane Platformy, i wiele innych.
Reasumując, efektywność stosowania kombinezonów i metody TheraSuit gwarantują szeroka wiedza i doświadczenie najlepszych fizjoterapeutów.
EFEKTY UŻYWANIA THERASUIT:

Polepsza propriocepcję

Redukuje patologiczne odruchy

Przywraca prawidłową postawę oraz wzór ruchowy

Zapewnia zewnętrzną stabilizacje ciała i wspomaga osłabione mięśnie

Koryguje prawidłowe ustawienie elementów ciała

Wpływa na układ błędnikowy (system równowagi)

Stymuluje mózg oraz polepsza pracę Centralnego Układu Nerwowego

Prowadzi stymulację dotykową i sensoryczną

Poprawia płynność mówienia i wymowę

Obciąża ciało dziecka siłami podobnymi do sił grawitacji

Przyspiesza progres nowo-wyuczonych umiejętności ruchowych i funkcjonalnych
Inne metody wykorzystywane w terapii z kombinezonami TheraSuit
PNF

Głównym celem metody PNF jest odbudowa czynności ruchowych (reedukacja) podporządkowana fizjologicznej sekwencji rozwoju ruchowego i prowadzona w oparciu o ruchy zbliżone do tych, jakie się wykonuje w życiu codziennym. Postępowanie oparte jest o sumowanie się różnego rodzaju bodźców aferentnych (głównie wzrokowych, słuchowych, proprioceptywnych, dotykowych i równoważnych). W metodzie tej rezygnuje się z izolowanych ruchów w pojedynczych stawach i w typowych płaszczyznach. Całość ruchu jest wynikiem świadomych starań pacjenta, wspieranych elementami torującymi, do których można zaliczyć rozciągnięcie mięśni i innych elementów okołostatwowych , ciąg i nacisk, wzmocnienie aktywności mięśni poprzez odpowiednio stawiany opór, właściwy chwyt oraz zapewnienie odpowiednich warunków i kolejności pracy mięśni.
Ćwiczenia wykonuje się zwykle jednym z wielu sposobów, z których każdy ma inne zastosowanie. Do podstawowych technik stosowanych w tej metodzie można wymienić:

Powtarzane skurcze – należące to tzw. Technik agonistycznych i służące głównie wyuczeniu ruchu oraz rozwijaniu siły i wytrzymałości mięśniowej;

Rytmiczne zapoczątkowanie ruchu – należące do tej samej grupy, stosowane u osób, które mają problemy z rozpoczęciem ruchu ( sztywność, spastyczność );

Zmiana kierunku ruchu na przeciwny – jako nieodłączna składowa dla większości ruchów wykonywanych w życiu codziennym. Należy do grupy technik antagonistycznych, stosuje się tu 3 zasadnicze warianty ćwiczeń powrotnych – powolne zmiany kierunku ruchów, powolne zmiany kierunku ruchu z "trzymaniem" i rytmiczną stabilizacją;

Techniki rozluźniające – z ruchem biernym lub czynnym poza zakres ograniczenia ruchomości, ale po uprzednim rozluźnieniu, które uzyskuje się przede wszystkim na drodze poizometrycznej relaksacji

Dodatkowe środki fizykalne jako uzupełnienie powyższych technik
Dodatkowe ćwiczenia koncentrują się wokół dwóch aspektów – samowystarczalności pacjenta oraz ważnych dla życia funkcji tj. oddechu i poprawy jego mechaniki, ruchów oczu, ust i języka oraz połykania, a także stymulacji pęcherza i jelit oraz reedukacji mięśni twarzy.
Bobath

 

W metodzie Bobath można wyróżnić 2 oddzielne metody – usprawniania dzieci dotkniętych mózgowym porażeniem dziecięcym oraz usprawniania dorosłych z hemiplegią. W pierwszym przypadku całość postępowania zmierza do poprawy samodzielności dziecka upośledzonego motorycznie. Uzyskuje się to poprzez wypracowanie u niego umiejętności utrzymywania prawidłowej postawy ciała w różnych pozycjach a w szczególności umiejętności zmiany pozycji w sposób jak najbardziej fizjologiczny. Terapeuta pracuje nad normalizacją wielkości i rozkładu napięcia mięśniowego oraz wyzwoleniu wzorców postawy i ruchu dziecka spod wpływu nieprawidłowych, prymitywnych odruchów postawy, a także jednocześnie na ułatwianiu wzorców opartych na prawidłowych reakcjach nastawczych i równoważnych. Techniki hamowania i ułatwiania służą również wzajemnej współpracy grup mięśniowych, w celu uzyskania swobodnego ruchu w zakresie dużej motoryki. Wyzwalane ruchy czynne mają początkowo charakter odruchowy, lecz wielokrotnie powtarzane stanowią podstawę dla późniejszych prawidłowych ruchów dowolnych ( świadomych ). Całość postępowania bazuje na poruszaniu punktami kluczowymi ( tj. głową, szyją, obręczami, kończynami i innymi), które wpływają na ukształtowanie się prawidłowych odruchów postawy i równowagi oraz ułatwiają zbliżony do normalnego rozwój dziecka. Stosowane tu ćwiczenia można podzielić na 4 grupy:

Ćwiczenia regulujące ustawienie głowy w przestrzeni oraz prawidłowe ułożenie głowy względem ciała;

Ćwiczenia polegające na ułatwieniu ruchów ciała dziecka za pomocą zmian ułożenia punktów kluczowych;

Ćwiczenia wyrabiające odruch równowagi;

Ćwiczenia wyrabiające odruch obronny.
Rozwój czynności ruchowych związany jest z odpowiednim odbieraniem bodźców dotykowych, proprioceptywnych, przedsionkowych, wzrokowych oraz ze stopniowym kształtowaniem somatognozji. Dlatego też manipulowanie punktami kluczowymi ma umożliwić dziecku gromadzenie prawidłowych odczuć sesnomotorycznych.

usprawnianiu hemiplegików podstawą postępowania jest również hamowanie oparte o zmianę ułożenia punktów kluczowych, które poprzedza aktywizację pacjenta. Nadrzędną sprawą jest zwalczanie spastyczności, z czym wiąże się dobieranie tylko takich ułożeń i ćwiczeń, które nie wyzwalają patologicznych reakcji odruchowych. Można tu wyróżnić 4 etapy usprawniania:
I. unikanie większych wysiłków przez kończyny zdrowe oraz podejmowania kompensacji ubytków ruchowych przez tę stronę, gdyż sprzyja to utracie pamięci ruchowej i utrudnia dalsze usprawnianie. Należy zwracać tu uwagę na ułożenie pacjenta i różnych części jego ciała w różnych pozycjach. Pacjent ma patrzyć na stronę chorą. Stosuje się tu niebolesne i wygodne pozycje terapeutyczne – zmieniane co 2 godziny. Pacjent ćwiczy zmiany pozycji w łóżku, przygotowuje się go do siadania, stania i chodzenia oraz usprawnia się kończyny górne. Składowe dotyczące sprawności kończyn są dodatkowo rozkładane na takie elementy jak, np.: praca nad kontrolą nogi, kończyny górnej, mobilizacją barku itp. Dodatkowo stosuje się tu ćwiczenia równoważne.
II. częściowo pokrywa się z ćwiczeniami wykonywanymi na 1-wszym etapie, lecz zmierza się tu do ćwiczenia w siadzie i staniu, w pozycji pronacyjnej, czworonożnej i w klęku. Na tym etapie kładzie się nacisk na ćwiczenia chodu oraz opanowanie kontroli ruchu ramienia i niezależnego poruszania łokcia.
III. tu doskonali się chód i czynności kończyny górnej.
IV. poświęcony jest dalszemu doskonaleniu funkcji niedowładnej ręki.
Terapia Manualna Kaltenborna-Evjenth
Stosowana przy ograniczeniach ruchomości stawowej, bólach stawowych.
Po raz pierwszy została ona zaprezentowana na forum międzynarodowym w roku 1973, w Polsce pierwszy licencjonowany kurs odbył się w roku 1993. Powyższa metoda powstała w oparciu o doświadczenia lekarzy i fizjoterapeutów ze Skandynawii. Rozwój metody odbywał się jednak na bazie uznanych w Świecie szkół terapii manualnej (Cyriax, McKenzie, Maitland itp.). Za główne cele działań terapeutycznych metoda ta przyjmuje przywrócenie prawidłowej mechaniki stawów i przeciwdziałanie zaburzeniom układu kostno-stawowego. Stosuję także techniki rozciągania i roźluzniania mięśni-stretching, nawiązuje do samodzielnego rozciągania mięśni przez pacjenta. Korekcja mechaniki stawów ma poprzez specyficzne techniki zmniejszyć dolegliwości bólowe, zwiększyć lub (w zależności od potrzeb) zmniejszyć ruchomość określonych części układu ruchu. Informowanie, instruowanie i pomoc w wykonywaniu ćwiczeń to cechy, na które w metodzie Kaltenborn-Evjenth kładziony jest ogromny nacisk. Metoda ta stanowi kompendium współczesnej wiedzy na temat badania i leczenia zarówno stawów kończyn jak i kręgosłupa.
Kinesiotaping
Kinesiotaping to nowe narzędzie w pracy fizjoterapeuty polegające na oklejeniu specjalnymi plastrami. Dwadzieścia pięć lat temu w Japonii Dr KENZO KASE stworzył i rozwinął KINESIOTAPING jako efektywną terapię problemów stawowych i reumatyzmu.
Techniki KINESIOTAPINGU bazują na kinezjologii /stąd też nazwa Kinesio/ i istniejącym w organizmie procesie samoleczenia. Techniki oparte na użyciu plastrów Kinesio TexT nie ograniczają ruchów i są kompletnie inne niż techniki i plastry stosowane w konwencjonalnym tapingu sportowym, jakkolwiek w sporcie Kinesio Taping znajduje także doskonałe zastosowanie.Kinesio Taping oddziaływuje na mięśnie, powięzie, stawy, układ limfatyczny i nerwowy.
Przez pierwszych dziesięć lat ortopedzi, specjaliści terapii manualnej, fizjoterapeuci byli głównymi użytkownikami Kinesio Tex tapes. Obecnie Kinesio Taping jest powszechnie stosowanym sposobem terapii dużej liczby schorzeń i urazów narządu ruchu w wielu krajach: Japonia, USA, kraje Europy, Azji. W naszej części Europy prowadzone są szkolenia na Węgrzech, Słowenii a także w Polsce.
Naczelną organizacją czuwającą nad rzetelnością szkoleń i zrzeszającą terapeutów Kinesio Tapingu jest KTA /Kinesio Taping Association/.
Jak działa kinesiotaping ?

zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry i mięśni

usuwa zastoje i obrzęki limfatyczne

wspomaga pracę mięśni

koryguje niewłaściwą pozycje stawu
Wpływ na funkcje mięśni:

redukcja zmęczenia mięśni

poprawa funkcji mięśni nadmiernie rozciągniętych

zmniejszenie wzmożonego napięcia mięśniowego

zwiększenie zakresu ruchu

usunięcie bólu
Wpływ na funkcje układu limfatycznego:

usprawnienie krążenia krwi i chłonki

zmniejszenie zastojów tkankowych

zmniejszenie stanów zapalnych

otwarcie drenażu limfatycznego pod skórą

zmniejszenia nienaturalnego czucia skóry i mięśni
Wpływ na funkcje stawów:

zmniejsza niewłaściwe ustawienie spowodowane dysbalansem mięśniowym

zwiększa zakres ruchu

zmniejsza odczucia bólowe

normalizuje napięcie mięśniowe i powięziowe
Dodatkowo

wpływa na endogenny system znieczulenia
TheraBand

Ćwiczenia przy wykorzystaniu sprzętu Thera-Band. W wielu dziedzinach medycyny sprzęt Thera-Band wykorzystywany jest z powodzeniem już od wielu lat. Znajduje on zastosowanie w rehabilitacji ortopedycznej, gdzie wykorzystywany jest do odbudowy funkcji mięśni i stawów, neurologicznej, medycynie sportowej, geriatrii, pediatrii oraz domowej opiece medycznej. Na sprzęt składają się taśmy treningowe o różnym oporze, piłki rehabilitacyjne, "berety" do ćwiczeń oraz wiele innych.