TNI według dr Len Leshina

Suplementy witaminowe w zespole Downa: wysoce dyskusyjny problem

Len Leshin, M.D.

Zanim zespół Downa został określony, jako wada genetyczna, istniały już terapie witaminowe skupiające się na jednym lub dwóch elementach. Mikstury, które włączały witaminy, hormony i enzymy były już zaproponowane w 1960 roku przez Habouda, niemieckiego farmaceutę. Jednakże prowadzone wtedy badania nie wykazały jakiegokolwiek efektu.

W tym samym czasie Henry Turkel, doktor medycyny, lekarz, twierdził, że mikstura 48 różnych składników może poprawić poziom inteligencji i wygląd dzieci z zespołem Downa. Żadne badania, ślepe testy nie zostały przeprowadzane, aby potwierdzić jego tezę. Dr. Turkel przez blisko 40 lat kształtował swoją formułę dla dzieci z zespołem Downa, jednakże przez ten czas nie uzyskaliśmy żadnego potwierdzenia, czy jest ona skuteczna.

W 1980 roku, Ruth Harrel, lekarz, i jego przyjaciele ogłosili, że przygotowana przez nich mikstura witamin, minerałów i hormonów tarczycy, wyraźnie zwiększała poziom IQ i powodowała “fizyczne zmiany w kierunku normalności” u dzieci z różnymi typami deficytów umysłowych, z najlepszym wynikiem u 3 dzieci z zespołem Downa. Jednakże badania prowadzone przez nich nie były wystandaryzowane i kontrolowane, stąd przeprowadzono kolejnych siedem badań, bez jakiegokolwiek wyniku pozytywnego dla mikstury Harrellsa.

Formuła Harrellsa zdobyła sławę ponieważ został opublikowana w poważnym piśmie medycznym. Haps Caps, bo tak je nazwano, były promowane w klinikach przez lekarza Jacka Warnera, M.D. z Californi. W ostatnich latach stały się one jeszcze bardziej popularne ze względu na reklamy w TV, promocje w internecie i seminaria.

W 1995 roku program dużej stacji ABC pt.” Pierwszy dzień” zaprezentował formułę przygotowaną przez Dixie Lawrence Tafoya, właścicielki biura adopcyjnego, które specjalizowało się w poszukiwaniu rodzin dla dzieci niepełnosprawnych.  Lawrence początkowo bazowała na zestawie Turkela, ale później zmodyfikowała ją dla swojej córki. Program opisywał, jak Lawrence zaadaptowała dziewczynkę z zespołem Downa i “przeszukiwała” biblioteki, instytuty badawcze, rozmawiając z każdym, co wiedział choć troszkę o biochemii w zespole Downa. Ostatecznym wynikiem była formuła, która choć eksploatowała wyniki Turkela, ale zawierała znaczącą ilość nowych składników. Zalecała także Piracetam , jako lek uzupełniający, antyutleniacz.

Podczas programu, nauczyciel jej córki, jak i dyrektor szkoły, do której chodziła córka Lawrence wypowiadali się, jakie wystąpiły pozytywne zmiany w trakcie brania  formuły.  W tym samym czasie członkowie National Down Syndrome Congress mówili:  "Dopóki…efekty nie będą potwierdzone, że ten produkt w istocie poprawia funkcjonowanie, nie będziemy zalecać jego, gdyż byłoby to wysoce nieodpowiedzialne."

Od czasu programu “Pierwszy dzień”  Lawrence przygotowała formułę w taki sposób, że rozpoczęto jej produkcję w Nutri-Chem Labs w Kanadzie. Produkt został nazwany MSB Plus, który różni się znacząco od wcześniejszych formuł przygotowywanych dla zespołu Downa.

W 1996 Lawrence wycofała swoje poparcie dla Nutri-Chem i zaczęła promować formułę nazywaną NuTriVene-D, produkowaną przez International Nutrition z Baltimore, Maryland. Nutri-Chem wciąż sprzedaje i pracuje nad MSB Plus.

Obie formuły mają ponad 40 składników, większość z nich jest taka sama lub podobna, ale mają inne dawkowania. Preparaty innych firm pomimo podobieństw do tych dwóch nie są tak popularne.

Najczęściej występujące składniki:

Formuły przygotowane dla zespołu Downa zawierają cztery grupy składników: witaminy, minerały, aminokwasy i antyutleniacze. Najnowsze zawierają dodatki enzymów trawiennych i suplementy z zakresu kwasów tłuszczowych.

Witaminy.

Suplementacja zarówno pojedynczymi witaminami, jak i miksturami była i jest badana. Chociaż sporadycznie są publikowane dane dotyczące deficytów (5,6), większość badań nie prezentuje jakichkolwiek braków (7-9) a wiele badań wskazuje, że suplementacja witaminowa na poziomie zalecanych dawek dziennych lub powyżej, nie wpływa na zachowanie tudzież na rozwój intelektualny (10-19). Obecnie formuły te przygotowywane są na poziomie zalecanych dawek dziennych, z wysoką dawką witaminy A, co może być toksyczne.

Minerały

Istnieje kilka badań pokazujących, że cynk i selen są na niskim poziomie u dzieci z zespołem Downa. Badania na temat suplementacji cynkiem potwierdzają lepszy wzrost, polepszoną gospodarkę hormonów tarczycy i funkcji limfocytów oraz dłuższy czas życia leukocytów w trakcie suplementacji (21-28). Selen jest czynnikiem występującym w peroksydazie (utlenianiu) glutationu. Suplementacja tym pierwiastkiem może poprawić funkcje immunologiczne (29-31), jednakże badania są obecnie na poziomie rozwojowym.

Nie ma jakichkolwiek danych na temat możliwych negatywnych działań obu pierwiastków podczas stałej suplementacji. Żaden inny minerał nie został potwierdzony jako konieczny do suplementacji i/lub brakujący w zespole Downa.

Aminokwasy

Istnieją 3 popularne formuły włączające aminokwasy MSB Plus, NuTriVene-D oraz Haps Caps. Ten rodzaj suplementacji oparty jest na badaniach osób dorosłych z zespołem Downa opublikowanych w 1992 przez Jerome Lejeune, M.D. [33] Badania te wskazywały na stały deficyt seryny (część kazeiny w mleku) oraz nadmiar cysteiny i lizyny, które według  Lejeune są efektem nadekspresji pewnych genów w 21 chromosomie. Postulował suplementację aminokwasów, sprzężoną z badaniem krwi, która to “wyprowadzała” biochemię ciała do normy. Jednakże stałe badanie 22 dzieci nie potwierdziło takich odchyleń od normy ani w surowicy ani w moczu.[34].

Zwolennicy tej suplementacji twierdzą, że nadekspresja genu CBS powoduje funkcjonalne deficyty kwasu foliowego, przy których poziomy surowicy utrzymują się w normie. Jednakże organizm nie może go wykorzystać i jest przez to niezdolny do naprawy uszkodzonego DNA.  Suplementacja prawdopodobnie osłabia ten skomplikowany problem. Teoria ta była już przedmiotem badań naukowych, począwszy od 1997 roku pod nadzorem organów rządu USA, jednakże konkluzje badań nie są jednak ostateczne (35,36,37)

Innym aminokwasem promowanym w formułach jest tryptophan, który używany jest do syntezy serotoniny. Spadek jej poziomu w surowicy został stwierdzony w badaniach u osób z zespołem Downa (38). Jest jednak tutaj jedno zastrzeżenie: nie umiemy badać poziomu seretoniny w mózgu, stąd nie wiemy tak naprawdę czy poziom seretoniny jest niski, czy też normalny.

Doustne podawanie 5-hydroxytryptophan, składnika którego organizm używa do syntezy seretoniny, nie zaprezentowało szczególnych efektów (15,38-40) 

Antyutleniacze.

Jest to wiadome od lat, że jeden z genów występujących w nadekspresji w zespole Downa, jest odpowiedzialny za produkcję dysmutazy ponadtlenkowej SOD. Ten enzym zamienia wolne rodniki, które są pozostałościami metabolizmu w komórkach, w wodę i nadtlenek wodoru. Następnie peroksydaza glutationu zamienia nadtlenek wodoru w wodę i tlen. Jedna z teorii twierdzi, że istnieje nadmiar SODu w stosunku do peroksydazy glutationu, przez co jest więcej nadtlenku wodoru, który prowadzi do szoku tlenowego komórek, uszkadzanych w ten właśnie sposób. Eksperymenty z kulturami komórek i badania histopatologiczne pokazują, że uszkodzenia tlenowe mogą powodować przyspieszone starzenie. Uszkodzenia te prowadzą również do otępienia starczego typu Alzheimera i bardzo wczesną utratę komórek mózgowych u dzieci z zespołem Downa (41,42) Teoria ta twierdzi, że antyutleniacze mogą zapobiegać i nawet naprawiać uszkodzenia wywołane peroksydacją. Jednakże, żadne z tych uszkodzeń nie zostały stwierdzone na żyjącej osobie z Zespołem Downa, a długotrwałe branie utleniaczy nie wzbudziło u badaczy powodów do oceny ich używania.

Enzymy

Mówi się rodzicom, że ich dzieci z zespołem Downa mają niedobór pewnych enzymów, przez co mają określone problemy z pozyskaniem składników odżywczych z pożywienia. Nie ma takiego dowodu, że istnieją deficyty enzymów u osób z zespołem Downa. W rzeczywistości, szczególnie dzieci, mają problem z zaparciami, gdy osoby mające problemy z enzymami trawiennymi zazwyczaj mają problem z utrzymaniem stolca. Wydaje się za to być potwierdzona koncepcja celiakii występującej w całej niemalże populacji (w postaci albo chorobowej lub złego wchłaniania), ale w tym przypadku enzymy nie pomagają.

DHA (kwasy tłuszczowe wielonienasycone z rodziny Omeg 3)

DHA jest ważnym elementem składowym membran komórkowych, specjalnie w mózgu i siatkówce. Normalnie, DHA jest syntezowane w ciele z innych kwasów tłuszczowych pochodzących z żywności. Badania pokazują, że wcześniaki mogą nie być w stanie wytwarzać DHA w ilości wystarczającej, stąd konieczne jest aby formuły dla dzieci i niemowlaków zawierały DHA. Inna kwestią jest to, że pokarm z piersi kobiety zawsze zawiera DHA i stąd WHO wymusiło na rządzie USA wprowadzenie DHA, jako obowiązkowego składnika w mleku zastępującym naturalny pokarm. Zwolennicy DHA u dzieci starszych z zespołem Downa twierdzą, że jego użycie wspomaga rozwój mózgu, całego układu nerwowego oraz oczu. Żadne z badań jednak nie było wykonane i nie można stwierdzić jednoznacznie, że jest to konieczne.

Tym niemniej należy zauważyć, że krytycznym momentem dla podawania DHA jest okres od urodzenia do 2 miesiąca życia (43) i nie można spodziewać się istotnych korzyści uzyskiwanych po tym okresie życia. Używanie DHA niesie za sobą pewne ryzyka, zbyt duże ilości mogą negatywnie oddziaływać na system neurologiczny, który w przypadku zespołu Downa jest niesprawny.  

Cholina.

Badania pokazują, że dzieci z zespołem Downa starzeją się szybciej ze względu na utratę neuronów produkujących neurotransmiter acetylocholinę. Przypuszcza się, że to powoduje utratę pamięci oraz funkcji poznawczych. Jednakże nie ma potwierdzenia, że suplementacja doustna wpływa na osoby z zespołem Downa.

1. Haboud H. New therapeutic possibilities in mongolism, suggestions for specific treatments. Arzeneimittel Forschung, 9:211-228, 1955.
2. White D, Kaplitz SE. Treatment of Down’s syndrome with a vitamin-mineral preparation. International Copenhagen Congress of the Scientific Studies of Mental Retardation 1:224-228, 1964.
3. Turkel H. Medical amelioration of Down’s syndrome incorporating the orthomolecular approach. Journal of Orthomolecular Psychiatry, 4:102-115, 1975.
4. Harrell RF and others. Can nutritional supplements help mentally retarded children? An exploratory study. Proceedings of the National Academy of Sciences USA 78:574-578, 1981.
5. Colombo ML and others. Ascorbic acid in children with Down’s syndrome. Minerva Pediatrica 41:189-192, 1989.
6. Palmer S. Influence of vitamin A nutrition on the immune response: Findings in children with Down’s syndrome. International Journal of Vitamin Nutrition Research 48:188-216, 1978.
7. Pueschel SM and others. Vitamin A gastrointestinal absorption in persons with Down syndrome. Journal of Mental Deficiency Research 34:269-275, 1990.
8. Del Arco C., and others. Vitamin D status in children with Down’s syndrome. Journal of Intellectual Disability Research 36:251-257, 1992.
9. Metcalfe T and others. Vitamin E concentrations in human brain of patients with Alzheimer’s Disease, fetuses with Down’s syndrome, centenarians, and controls. Neurochemical Research, 14:1209-1212, 1989.
10. Bennett, FC and others. Vitamin and mineral supplementation in Down’s syndrome. Pediatrics 72:707-13, 1983.
11. Bidder RT and others. The effects of multivitamins and minerals on children with Down syndrome. Developmental Medicine and Child Neurology, 31:532-537, 1989.
12. Kleijnen J, Knipschild, P. Niacin and vitamin B6 in mental functioning: A review of controlled trials in humans. Biological Psychology 29:931-941, 1991.
13. Menolascino FJ, and others. Vitamin supplements and purported learning enhancement in mentally retarded children. Journal of Nutritional Science and Vitaminology 35:181-192, 1989.
14. Pruess JB and others. Vitamin therapy and children with Down syndrome: A review of research. Exceptional Children 55:336-341, 1989.
15. Pueschel SM and others. 5-hydroxytryptophan and pyridoxine: Their effects in young children with Down’s syndrome. American Journal of Diseases of Children 134:838-844, 1980.
16. Smith GF and others. Use of megadoses of vitamins with minerals in Down syndrome. Journal of Pediatrics 105:228-34.
17. Weise P and others. The use of 5-hydroxytryptophan in the treatment of Down’s syndrome. Pediatrics 54:165-168, 1974.
18. Storm W. Hypercarotenaemia in children with Down syndrome. Journal of Mental Deficiency Research 34:283-286, 1990.
19. Weathers C. Effects of nutritional supplementation on IQ and certain other variables associated with Down syndrome. American Journal of Mental Deficiency 88:214-217, 1983.
20. Brigino EN and others. Normalization of cellular zinc levels in patients with Down’s syndrome does not always correct low thymulin levels. Acta Paediatrica 85:1370-1372, 1996.
21. Licastro, F and others. Neuroendocrine immune modulation induced by zinc in a progeroid disease — Down syndrome. Annals of the New York Academy of Sciences 717:299-306, 1994.
22. Stabile A and others. Immunodeficiency and plasma zinc levels in children with Down syndrome: A long-term follow-up of oral zinc supplementation. Clinical Immunology and Immunopathology 58:207-216, 1991.
23. Licastro F and others. Zinc affects the metabolism of thyroid hormones in children with Down syndrome. International Journal of Neuroscience 65:259-268, 1992.
24. Chiricolo M and others. Enhanced DNA repair in lymphocytes of Down syndrome patients: The influence of zinc supplementation. Mutation Research 295:105-111, 1993.
25. Napolitano G and others. Growth delay in Down syndrome and Zinc sulphate supplementation. American Journal of Medical Genetics Supplement 7:63-65, 1990.
26. Napolitano G and others. Is Zinc deficiency a cause of subclinical hypothyroidism in Down syndrome? Annales de Genetique 33:9-15, 1990.
27. Trubiani O and others. Programmed cell death of peripheral myeloid precursor cells in Down patients: Effect of zinc therapy. Ultrastructural Pathology 20:457-462, 1996.
28. Antonucci A and others. Detection of apoptosis in peripheral blood cells of 31 subjects affected by Down syndrome before and after zinc therapy. Ultrastructural Pathology 21:449-452, 1997.
29. Anneren G and others. Increased plasma and erythrocyte selenium concentrations but decreased erythrocyte glutathione peroxidase activity after selenium supplementation in children with Down syndrome. Acta Paediatrica Scandanavia 78:879-884, 1989.
30. Anneren G and others. Increase in serum concentrations of IgG2 and IgG4 by selenium supplementation in children with Down syndrome. Archives of Disease in Childhood, 65:1353-1355, 1990.
31. Antila E and others. Selenium therapy in Down syndrome: A theory and clinical trial. in Emerit and others. Antioxidants in Therapy and Preventative Medicine, edition 1. New York Plenum Press, 1990, pp 183-186.
32. Lockitch, G and others. Infection and immunity in Down syndrome: A trial of long-term low oral doses of zinc. Journal of Pediatrics 114:781-787, 1989.
33. Lejeune J and others. Amino acids in Trisomy 21. Annales de Genetique 35(1):8-13, 1992.
34. Heggarty HJ and others. Amino acid profile in Down’s syndrome. Archives of Disease in Childhood 74:347-349, 1996.
35. Chadefaux B and others. Cystathione beta synthase: Gene dosage effect in trisomy 21. Biochemical and Biophysical Research Communications 128:40-44, 1985.
36. Brattstrom L and others. Homocysteine, factor VII and antithrombin III in subjects with different gene dosage for cystathione beta-synthase. Journal of Inherited Metabolic Diseases 12:475-482, 1989.
37. Nordstrom M, Kjellstrom T. Age dependency of cystathione beta-synthase activity in human fibroblasts in homocyst(e)inemia and atherosclerotic vascular disease. Atherosclerosis 94:213-221, 1992.
38. Tu J, Zellweger H. Blood serotonin deficiency in Down’s syndrome. Lancet II:715-716, 1965.
39. Coleman M Serotonin in Down’s syndrome. New York: Elsevier/ North-Holland, 1973.
40. Weise P and others. The use of 5-HTP in the treatment of Down’s syndrome. Pediatrics 54:165-168, 1974.
41. de Haan JB and others. Reactive oxygen species and their contribution to pathology in Down syndrome. Advances in Pharmacology 38:379-402, 1997.
42. Busciglio J. Yankner BA. Apoptosis and increased generation of reactive oxygen species in Down’s syndrome neurons in vitro. Nature 378:776-779, 1995.
43. Carlson SE, Werkman SH. A randomized trial of visual attention of preterm infants fed docosahexaenoic acid until two months. Lipids 31:85-90, 1996.
44. Fialho, J. Dromia and piracetam: A useful association in the treatment of Down’s syndrome. Tempo Medico 30:944, 1977.
45. Aspillaga, MJ and others. Dimethyl sulfoxide therapy in severe retardation in mongoloid children. In S. Jacob and R. Herschler (Eds.), Biological actions of dimethyl sulfoxide (421-431), New York: NY Academy of Science, 1975.
46. Gabourie, J and others. Oral dimethyl sulfoxide in mental retardation. Part I. Preliminary behavioral and psychometric data. In S. Jacob and R. Herschler (Eds.), Biological actions of dimethyl sulfoxide (449-459), New York: NY Academy of Sciences, 1975.
47. NuTriVene-D Targeted Nutrition Intervention. Undated flyer, International Nutrition.
48. Advertisement for NuTriVene-D, in Exceptional Parent Magazine, Sept. 1997, p. 45.
49. Fundraising letter by Friends of Trisomy 21 Research Inc., undated.
50. Statement on Nutritional Supplements and Piracetam for Children with Down Syndrome, American College of Medical Genetics, 1996.
51. Position Statement on Vitamin Related Therapies, National Down Syndrome Society, 1997.