Trohaniec.

Była okazja, była zgoda na urlop, miało być słońce, zapakowaliśmy się i pojechaliśmy w Bieszczady. To nasza druga wizyta w tych górach w tym roku i przyznam się, że głównym naszym celem było zdobycie brakujących do Diademu Gór Polski szczytów…nie myślałem nawet, że to jest niezwykłe pojechać w październiku w Bieszczady…tak jak się okazało, że jest.

Przyjechaliśmy o 14:40. Nasz pensjonat, który namierzony został dzięki Pawłowi i Eli, za co zawsze będę im dziękował, ma jedną istotnie pozytywną cechę: zlokalizowany jest przy Trohańcu, najwyższym szczycie, pasma o nazwie Otryt, który musieliśmy zdobyć do naszej książeczki. 15:10 byliśmy już na szlaku w kierunku szczytu, na który ponoć nawet nie  ma szlaku.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Trohaniec

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lutowiska

Szczyt ma 939 m npm i wybitność 329 m. Ma też druga nazwę Wysoki Wierch. Zazwyczaj jest zdobywany szlakiem od Dwerniczka, ale my jak zwykle postanowiliśmy wejść inaczej: od Lutowiska. Miejscowość która przed wojną była centralnym miejscem życia, wielonarodowej Polski w tym regionie, dziś 10 krotnie mniejsza, pozbawiona istotnego znaczenia z wyjątkiem tego, że jest centralnym miejscem gminny obejmującej Bieszczady, co widać poniżej Duuużo spokoju wokół.

Widok gór z daleka to było to, na co w pierwszej chwili my dorośli zwróciliśmy uwagę, gdy chłopcy…krowy!

Chłopcy byli tak znudzeni ponad 600 km drogą, że po prostu pobiegli szlakiem i nie było istotne jaki ma kolor, gdzie prowadzi, po prostu poszli w góry. Słońce po prostu “centralnie grzało” w nas, było więc sielsko. Napotkani turyści byli zdziwieni, że my o tej porze idziemy, ale góra miała być niedaleko.

Po przejściu kilometra “betonówką” wspólnie skręciliśmy w lewo do lasu…i wtedy zaczęło się.

Nie jestem specjalnie wrażliwy na kolory jesieni, choć je lubię, ale tutaj szybko mnie ta październikowa jesień zaskoczyła.

Trohaniec nie jest wysokim szczytem, ale nie jest tak, że się na niego po prostu wchodzi. Jest wiele szczytów wyższych, na które się po prostu spaceruje. Tutaj trzeba było jednak z górą się zmierzyć. Od samego początku chłopacy wykazywali dużą zdolność do wyprzedzania nas, podbijania tempa dla nas nie osiągalnego…dobrze że nie uciekali.

Wchodziliśmy od wschodniej strony zielonym szlakiem i od momentu jak tylko weszliśmy do lasu, słońce “zginęło” i stało się chłodno…ale pomagało to przy podejściu, które choć krótkie wymagało wysiłku…ale już wtedy było zielono, żółto, czerwono i zwracaliśmy na to uwagę.

W ten sposób doszliśmy do punktu na wysokości 884 m nazwanym jako PASMO OTRYTU … i tutaj niespodzianka: jest szlak oznaczony zielonym trójkątem w kierunku szczytu! Gdy emocje opadły, zwróciliśmy uwagę na kolory, które w tym miejscu, grając razem ze słońcem mocno zwracały na siebie uwagę

Od tego miejsca można opisać nasz szlak w ten sposób: żółte, bardziej żółte, pomarańczowe, czerwone i brązowe!

Trohaniec został zdobyty w godzinę, ale te kolory znów po chwili nas ogarnęły, były wszędzie!!! Nie rozmawialiśmy o nim w ogóle, tylko o tych kolorach.

Wystarczyło odwrócić się i były inne, były za każdym razem lepsze, cieplejsze.

Chłopcy w świetnych nastrojach, pobiegli w dół. Janek dopiero teraz zauważył nietypowy, zielony znak…i pobiegł w dół

Na skrzyżowaniu szlaków spotkaliśmy, wcześniej miniętych turystów, którzy tak samo jak my byli z Wrocławia…ale się zdziwili, że my już schodzimy.

Nie wiedzieli, że to dla nas była tylko rozgrzewka, a nie cel, przed jutrzejszym wędrowaniem…a słońce już zachodziło i góry wyglądały już inaczej.

Tak samo krowy. Na to wyglądało, że czekały na nas, ale nagle okazało się, że jesteśmy zmęczeni tym dniem i prawie 8 km rozgrzewką

Pierwsza wyprawa była za nami. Wiedzieliśmy, że jest pięknie, ale nie wiedzieliśmy że będzie tak niezwykle…góry zawsze stopniują “szczęcie” .