Wczoraj był dzień dziecka …

Nie wiem czy zauważyliście jedno: z roku na rok jestem odważniejszy w twierdzeniu, że nasze dzieci mogą więcej. To co wczoraj było niemożliwe, dzisiaj staje się osiągalne!

Wracam do naszych pierwszych chwil z Jankiem. Był już internet   i szukanie skrawka pozytywnej informacji…nigdzie. Nawet Ci najwięcej wiedzący, bo zmienili polską rzeczywistość w tej mierze, widzieli zespół Downa na szaro…choć w kolorach zieleni. Nic pozytywnego. Znając angielski próbowałem “wyłuskać” coś dobrego, gdzieś tam daleko…a potem napisałem do rodzin mających dzieci z autyzmem, tych z USA. Przeczytałem u nich, że osoby z ZD po prostu żyją i to jest ich sukces.

Zawiesiło mnie to mocno, ale szybko wróciłem do autyzmu i do mojej teorii: co 5 lat przychodzą zmiany w podejściu rodziców, w medycynie i może tak samo będzie z ZD?

Wracamy do dziś z tych “historycznych” wędrówek. Gdyby dzisiaj Janek się urodził, znalazłbym to, że maja swoje zainteresowanie, hobby, są wspaniałymi sportowcami i w wielu dyscyplinach osiągają niesamowite rezultaty, chodzą do szkół, mają pracę…ale zmieniają to, co było do tej pory “niezmienialne”.

ONI DZISIAJ MOGĄ, ONI DZISIAJ CHCĄ…I ŁAMIĄ WSZELKIE BARIERY, JAKIE POSTAWIŁ IM ŚWIAT.

Dzięki wspaniałym Rodzicom, wspaniałym Terapeutom, Nauczycielom, Lekarzom, Trenerom stają się sobą w wysiłku i sukcesie. Dla mnie jest to niesamowite jak czytam o zmaganiach pływaków, biegaczy, triathlonistów ostatnimi czasy. Każdy z nas z pewnością to słyszał: “Zespół Downa tak ma i nic się nie da zrobić!”…a tutaj niespodzianka.

Piszę to do Was Rodzice. Zmieniajcie siebie, a zmienicie świat Waszych Dzieci, a te złamią kolejne ograniczenia. Warto w nie wierzyć, bo nic tak im nie pomaga, jak to że Rodzic mówi: DASZ RADĘ!…choć wszyscy wokół mówią jednak inaczej…a Bartosz za chwilę startuje w triathlonie i nie będzie pierwszą osobą z ZD, która to zamierza zrobić. Ja trzymam za niego kciuki, tak samo jak za Was!